Nýjar kvöldvökur - 01.12.1913, Blaðsíða 8

272
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
»Eg veit það vel, Tumi, að það er alt
gagnslaust, sem eg ætla að segja, en eg verð
að segja það samt. Það er eg, sem hef valdið
allri þessari eymd og ógæfu — og það er eg,
sem veld því, að þú verður að deyja smánar-
legum dauða — já, Tumi, það er eg sem drep
þig.«
»Nei, Marý, það var mín fljótfærni,« sagði
Tumi og tók í hönd hennar.
»Rú getur aldrei fegrað þar minn málstað,
elsku Tumi; augu mín opnuðust. þó ofseint
væri — og þó að það sé ástúðlegt af þér að
tala svona, þá er þó sannfæringin um afbrot
mitt jafnvoðalegt fyrir mig. Eg sé alla hörm-
ungina sem af mér stafar; föður, sem mist
hefur limi sína í þjónustu fósturjarðarinnar, og
liggur í faðmi á móður, sem að eins lifir í
syni sínum. Fyrir þeim,« sagði Marý og féll á
kné, »verð eg að falla á kné og biðja þau
grátandi fyrirgefningar. Svarið mér — ó svar-
ið mér — getið þið fyrirgefið mér?«
Pað varð þögn um stund; svo gekk eg til
gamla Tuma og bað hann að svara henni.
»Fyrirgefa henni, vesaling? Ja, því ætli
maður fyrirgefi henni ekki, úr því hún biður
um það á hnjánum. Heyrðu kona, þú verður
að fyrirgefa henni. Líttu á hana, og gættu þess,
að drengurinn okkar mun biðja um fyrirgefn-
ingu handa henni á himnum fyrir miðjan dag
á morgun.«
. Gamla konan leitt upp og sá hvað Marý
var yndisfögur og grátbiðjandi. Hún gat ekki
staðizt það og sagði:
»Eins og eg vona líkuar guðs fyrir dreng-
inn minn, sem þú hefur drepið, svo fyrirgef
eg þér, ógæfusama stúlka, af heilum hug.«
»Guð endurgjaldi yður það, þegar þér
komið fram fyrir hans dóm,« svaraði Matý.
»f*etta var nú það þyngsta; yður verð eg að
biðja fyrirgefningar, Jakob, af því að eg sviftj
yður fyrsta og bezta vini yðar — og svo fyrir
alt sem eg hef gert rangt á móti yður— viljið
þér fyrirgefa mér?«
»Já, Marý, eg fyrirgef yður af öltu hjarta,«
svaraði eg.
»Guð blessi þig, stúlka min, guð blessi
þig,« áágði skólameistari.
»Faðir mitm, þig verðeg að biðjahins sama;
eg hef verið þér óþekk dóttir— fyrirgef mér.«
»Já, Marý, þú gazt ekki gert að því,«
svaraði gamli Stapleton grátandi, »það var ekki
annað en mannleg náttúra.«
Og nú sneri Marý sér á hnjánum að Tuma,
og Ijómaði bæði angistin og ástin í augum
hennar, og sagði: »Og síðasta bænin mín á
að stefna til þín, Tumi; eg veit að þú fytir-
gefur tnér — eg veit þú hefur gert það — og
þessi sannfæring gerir mér það enn sárbeisk-
ara að hafa orðið sök í dauða þínum. — En
heyr orð mín, Tumi, og allir þeir sem hér
eru heyri það, að aldrei hef eg neinn annan
elskað en þig. Mér hefur þótt vænt um aðra,
eins og hann Jakob, en þú einn hefur vakið
hjá mér tilfinningu fyrir því að eg á til hjarta
— °g Þ'g einan hef eg selt. — Regar heimska
mín Ieiddi mig til að gera þér sorg, kvaldist
eg sjálf meira en þú — því þú einn áttir alla
ást mína — óskifta og eilífa. Eg er nú gift end-
urminningunni um þig, og heitasta ósk mín er
að sameinast þér — og ef guð vildi vera mér
náðugur, vildi eg helzt deyja með þér, Tumi
— deyja í hinum elskulega faðmi þínum.«
Marý breiddi faðminn út á móti Tuma, og
hann fleygði sér á kné og faðmaði hana að
sér. Svo voru þau um stund. Mér lá við ó-
megini af geðshræringu, og öllum var ærið
þungt, en þá heyrði eg að skólameistari hóf
röddu sína og mælti:
»Ó drottinn, líttu á þjóna þína í raunum
jieirra. Gefðu þeim, sem enn eiga að halda
áfram pílagrímsgöngu sinni, kraft til að bera
álögur þínar. Gefðu honum, sem nú á að kalla
fram fyrir þig, þá sælu, sem þessi heimur get-
ur ekki veitt. Og, ó guð alvaldur, almáttugur,
— legg oss ekki þyngri byrði á herðar, en
vér erum fær um að bera. Börn mín, við skul-
um biðja.«
Og hann féll á kné og las drottinlega bæn,
og höfðu aliir hana upp eftir honum. Svo varð
þögn.