Nýjar kvöldvökur - 01.12.1913, Blaðsíða 9

JAKOB ÆRLEOUR.
273
Svo fóru allir að tínast í burt; þegar eg
var einn eftir, sagði Tumi eftir þungan grát-
ekka:
»Jakob, eg veit eg þarf ekki að biðja þig
að líta til foreldra minna og hugga aumingja
Marý; eg er nú tilbúinn; þau þurfa meiri hjálp-
ar með en eg. Þú hefur reynst mér trúr og
tryggur vinur, Jakob; guð launi þér það. En
farðu nú, Jakob; nú vil eg vera einn og tala
við guð, og biðja hann um fyrirgefningu synda
minna. Það er orðið stutt bilið á milli mín
og eilífðarinnar.«
Tumi fleygði sér í fang mér og hélt mér
í föstum faðmlögum um stund. Svo losaði
hann tökin, eg tók í hönd hans og fór.
Þegar eg kom heim í gestahúsið, rak eg
augun í blað og leit í það svona hinseginn.
Þá sá eg þar þessi orð: »Skip hans hátignar,
lmmortalité, er i Chatham til afskráningar.«
Mér datt óðara í hug að reyna að finna kaft-
eininn og vita, hvort hann gæti engu áorkað,
því að eg vissi að hann var drengur góður
°g mátti sín mikils. Eg fekk mér óðara hesta
°g ók til Chatham, og frétti þegar að hann
væri úti á skipi. Fór eg þegar fram í skip og
náði tali af kafteininum og tók hann mér hið
bezta; sagði eg honum 'upp alla sögu og bað
hann nú aðstoðar, ef auðið væri.
»Það lítur út fyrir að Tumi Beaseley hafi
strokið tvisvar,« sagði hann; »en margt er
honum til afsökunar. Að minsta kosti er dauða-
refsing ofhörð, og eg óska ekki að hún fari
fram. Eg get frelsað hann, og skal gera það.
Samkvæmt sjólögunum má heimta þann, er
strýkur frá einni herliðsgrein til annarar, heim
til hinnar fyrri, til að láta dæma hann þar.
Dómurinn er því ólöglegur, og eg skal senda
sjóliðsflokk í land til að heimta hann út sem
strokumann úr flotanum, og þeir skulu mega
t'l að sleppa honum — verið þér rólegur, Ær-
iefeur, lífi hans skal verða jafnóhætt og yðar
e'gin Iífi.«
Eg hefði getað kastað mér á kné fyrir hon-
Um, þótt eg ætti bágt með aó trúa þessum
gieðitíðindum. »En tíminn er orðinn stuttur,«
sagði eg, »það á að skjóta hann klukkan níu
í fyrramálið.«
»Og hann skai verða hingað kominn út á
skip kl. nfu í fyrramálið, eða eg ér þá ekki
kafteinn hér. En það er satt — tíminn er stutt-
ur — farið að dimma; eg skal undireins senda
mennina af stað.«
• Hann ritaði undireins herstöðvarstjóranum,
og svo fór með mér sveit manna undir for-
ustu annars lautinants; við höfðum hraðan á
og vorum komnir kl. ellefu til Maidstone. Við
vorum á fótum alla nóttina, og þegar við
komum um morguninn til herskálans, var vei1-
ið að búa alt undir aftökuna. Herstöðvarstjór-
inn tók okkur vel, og spurði aðeins, hvort
þeir gætu sannað, að hann væri hinn sami og
með þeim var á skipinu; kváðust þeir allir
kannast við Tuma Beaseley. Við gáfum svo
viðtökuskírteini fyrir fanganum, og svo var
böðlinum boðið að láta hann af hendi. Þegar
dyrnar voru opnaðar að fangelsinu, hrökk Tumi
saman, því að hann var að lesa í biflíu sinni.
Hann hélt það væru rauðtreyjungarnir, sem
ættu að fara með hann á aftökustaðinn.
»Eg er til,« sagði hann, »bezt er illu af-
lokið.«
»Nei, Tumi,« sagði eg og gekk fram, »eg
vona það fari betur, þú ert heimtaður til baka
sem strokumaður frá Immortalité.«
Tumi starði á mig steinhissa og fleygði
sér í fang mér. En tíminn var naumur. Við
tókum þegar póstvagna og héldum í einni
striklotu tii Chatham og þaðan út á skip.
Tumi var afhentur heræfingastjóranum sem
strokumaður, og kafteinninn skrifaði undireins
bréf og heimtaði herdóm yfir honum.«
»Hvernig ætli þetta fari?« sagði eg við
varaforingja.
»Kafteinninn segir lítið eða ekkert, af því
að hann var pressaður sem námsveinn, og það
er brot á herlögunum.«
Eg fór svo heim, en þorði ekki að segja
neinum frá þessu nema Drúmmond. Sjóher-
stjórnarráðið skipaði herdóm og var hann hald-
inn þrem dögum síðar. Fór eg þegar ofan til
35