Nýjar kvöldvökur - 01.12.1913, Blaðsíða 6

270
NYJAR KVÖLDV0KUR
sagði Tumi, »eg kenni í brjósti um þau, en
sjálfur er eg óttalaus. Eg hef ekki brotið lög
og rétt — eg var pressaður ólöglega og eg
strauk. Skömmin bytnar ekki á mér, heldur stjórn-
inni, sem lætur slíka óhæfu viðgangast. Eigi
eg að verða sláturfórnin, verður það svo að
vera. Maður á þó ætíð einhverntíma að deyja.«
»En þú ert of ungur til þess að deyja enn,
Tumi, og við skulum vona hins bezta.«
»Eg hef slept allri von, Jakob; og veit
að lögunum verður hlýtt, og eg fer til annars
og betri heims, eins og prestarnir segja, og
þar verða engar heræfingar og engar byssur.
Eg vildi að eins óska eg fengi að deyja í
blárri treyju ; í rauðri vil eg ekki deyja, og
svo býst eg þá við eg sleppi út úr heiminum
í einsamalli skyrtunni, og það eru þó meiri
föt en eg var í þegar eg fæddist.«
»Marý og faðir hennar ætla að heimsækja
þig, Tumi.»
«F*að þykir mér lakara. Það væri illa gert
að neita henni um það, og hún ásakar sig svo
harðlegá, að eg þoli ekki að lesa brtfin henn-
ar. En eg ætla að tala við liana, Jakob, og
vita hvort eg get nokkuð hughreyst hana; en
hún verður að fara aftur, þangað til herdóm-
urinn er um garð genginn. Ef hún vill þá
kveðja mig, get eg ekki neitað henni um það.»
Nokkur tár hrutu niður eftir kinnum hans.
»Viltu bíða, Jakob, og lofa henni að verða
þér samferða heim aftur. Hún má ekki vera hér,
og foreldra mína vil eg ekki sjá fyr en undir
það síðasta. Bezt að koma því frá í einu og
svo er það þá búið.«
Rétt í þessu var fangelsishurðin opnuð og
inn komu Marý og faðir hennar. Marý slagaði
til Tunia og féll með krampakippum í faðm
hans. Rað mátti til að fara út með hana aftur.
Tumi bað mig af fara út með hana og láta
hana ekki koma inn aftur.
Eg kom Marý heim til mín með hörku-
brögðum og lét leita henni læknishjálpar.
Wharnecliffe ávann ekkert við herstjórnar-
ráðið. Næsta vikan var hin versta, sem eg hjf
lifað. Eg var síkvíðandi um Tuma, eg var altaf
að reyna að tala vit og kjark í Marý, en hún
var ekkert nema raunatölur og ásakanir, kvaðst
vera dauðasök Tuma, og eg hélt hún ætlaði
að ganga af vitinu; gamli Tumi og kona hans
toldu ekki heima fyrir ofurharmi, og leituðu sí-
felt hjá mér ráða og huggunar, en þar var lít-
ið um hvorítveggja. Alt þetta stríð, og svo það
að geta ekki leitað sér hugarhvíldar hjá Söru,
varð til þess að eg horaðist niður með degi
hverjum og varð eins og beinagrind.
Herdómurinn dæmdi Tuma til dauða, og
var dómurinn staðfestur og þess getið að eng-
um fyrirbænum yrði sint. Við fréttum þetta á
laugardagskvöld, en mánudagsmorgun átti af-
takan fram að fara. Eg gat nú ekki lengur
neitað kveinstöfum Marýar, enda kom bréf til
mín trá Tuma, og bað hann okkur öll að
koma til sín og kveðja sig, og skólameistara
með. Eg leigði svo vagn handa foreldrum
Tuma, Marý og Stapleton, en eg og skólameist-
ari sátuin í mínum vagni. Héldum við svo til
Maidstone á sunnudagsmorguninn ; komum við
þangað klukkan ellefu, og settumst að í gisti-
húsi í grend við herskálana. Okkur kom sam-
an um að eg og skólnneistari færum fyrstir,
svo foreldrar hans, og Marý og Stapleton síðast.
»Retta er erfið ganga,« sagði skólameistari,
»þung byrði hvílir á huga mínum, sál mín aumk-
ast yfir þenuan unga, ógæfusama mann, sem
verður að láta líf sitt út af konu — konu, sem
eg slapp frá. Falleg er hún, ekki verður því
neitað, en nú dugir henni engin iðrun né
yfirbót.«
Eg gegndi þessu engu. Regar inn kom til
Tuma, var hann hreinlega til fara í síðum
hvítum buxum, skyrtu og vesti, en einkennis-
föt hans lágu á borðinu; hann vildi ekki fara
í þau. Hann brosti dauflega og rélti mér hönd
sína og sagði:
«Nú er öllu lokið — engin von, Jakob; eg
veit það, og eg er við því búinn að deyja.
Eg vildi aðeins að þessar kveðjur væru afstaðn-
ar, því þær gera mig lingerðan. Eg vona að
yður líði vel. herra«, sagði hann við skóla-
meistara.