Nýjar kvöldvökur - 01.12.1913, Blaðsíða 3

JAKOB ÆRLEGUR.
267
»Sara!« sagði eg og þagnaði við.
»Nú, hvað þá?«
»Mig langar,« sagði eg stamaði, »til þess
að spyrja yður, hvort þér eruð blind.«
»1 hverju svo sem?« spurði hún og roðn-
aði við.
»í tilliti til tilfinninga minna fyrir yður.«
»Nei, eg he!d yður lítist heldur vel á
m>g,« svaraði hún brosandi.
»Haldið þér það sé ekkert meira?«
»Hvar ætlið þér að borða miðdegisverð
1 dag ?« sagði hún.
»Það er undir yður komið og svari yð-
ar- Ef eg borða hér í dag, vona eg að gera
það oft. Ef eg borða hér ekki í dag, borða eg
hér að líkindum aldrei framar. Eg vildi vita
Sara, hvort þér eruð blind fyrir tilfinningum
mínum fyrir yður; eg hef séð afdrif Tuma og
Marýar, og finn við það, að vonir mínar geta
b'ka endað í sviplíkum vonbrigðum. Viljið þér
Rera svo vel og leysa mig af þessari óvissu?«
»Þó að eg hefði verið blind fyrir tilfinn-
'ngum yðar, hef eg þó ekki verið blind fyrir
^ostum yðar, Jakob. Það getur líka vel verið,
að eg hafi ekki verið blind, en eg hef ekki
sama lunderni og Marý Stapleton. Eg held yð-
se óhætt að borða hérna miðdegisverð i dag.«
x^g get varla trúað því, að eg fái að njóta
slíkrar gæfu,« svaraði eg með tilfinningu. »Eg
^ verið hamingjusamur, en vonir þær, sem
Þér hafið vakið nú hjá mér, fara svo langt fram
yfir eftirvæntingu mína og það sem eg hef til
Þess unnið, að eg þori varia að treysta þeim.
Hafið nú meðaumkun með mér og talið Ijós-
ara.«
sNú, hvað viljið þér þá að eg segi?«
sagði Sara, horfði á vinnu sína, en sneri sér þó
að mér.
vfs'ð éMd frá yður föður- og
móðurleysingjanum, sem faðir yðar tók að sér
ól npp, 0g minnir yður nú á það, sem
ann var, til þess að þér gleymið því ekki á
essari stundu, sem hann álítur mesta fyrirstöð-
Una fyrir hamingju sinni — hvað hann er ætt-
sniar,«
»Það er virðingarvert af yður, sem þér
segið nú, Jakob, það er göfugmannlega mælt;
og þó að þér séuð ekki aðalborinn, hafið þér
þó aðalsmannslund. En eg skal fara að yðar
dæmi: Hef eg ekki oft sagt yður á þessari
löngu vináttustund, að eg elskaði yður?«
»Jú, þegar þér voruð barn, Sara.«
»Svo tek eg það nú upp aftur fullorðin.
Er yður það nóg?«
Eg tók hönd hennar og margkysti hana,
og bannaði hún mér þáð alls ekki.
»En foreldrar yðar, Sára?«
»Hefðu ekki Iátið okkur vera eins mikið
saman, eins og við höfum gert, ef þau hefðu
nokkuð á móti því. En þér getið nú bezt
sannfærzt um það, með því að segja þeiin strax
hvernig komið er, og þá býst eg við að á-
hyggjur yður taki enda.«
Eg bað svo frú Drúmmond um að ta!a
máli mínu við mann sinn, því að eg þorði
það ekki sjálfur. Sara gekk eftir henni með
kossum og faðmlögnui, svo að móðir hennar
fór brosandi að tala við mann sinn, og endaði
það mál svo að »áhyggjur mínar tóku enda«,
rétt áður en sezt var að borði; Drúmmond
kom til mín, tók í hönd mér og sagði: »Þú
hefir gert oss öll glöð og ánægð, Jakob, og
stúlkan þarna sýnist fastráðin í því að giftast
þér eða engum ella. Og svo skulum við koma.
Maturinn stendur á borðinu.«
Það má geta því nærri að hamingjusól
mín stóð hátt á lofti og eg var í sjöunda himni.
Eg var þar öllum stundum sem einn af fjöl-
skyldunni, og leigði mér herbergi nær í bæn-
um, af því að mér þótti heldur langt heim-
anað frá mér og þangað.
En ástarsaga sumra annara rann ekki jafn-
lygnum straumi eins og mín. Og því verð eg
að hverfa aftur til Tuma Beaseley og Marý
Stapleton.
Einn daginn, þegar eg var búinn að borða
morgunverð, hugsaði eg mér að taka bát minn
og róa ofan til gamla Tuma og þeirra hjóna,
og segja þeim hvað sárlítið mér hefði orðið