Nýjar kvöldvökur - 01.05.1915, Blaðsíða 19

TUMI LITLI.
115
væri fimm mílufjórðungum neðar en inngang-
urinn til hellisins.
t*eir tóku þau þó í bátinn, og reru með
þau að húsi nokkru, þar sem þau fengu mat
°g drykk og hvíldu sig dálítið; reru þeir svo
uieð þau til þorpsins. Nokkru fyrir dagrenn-
>ng var búið að hafa upp á dómaranum, og
þeim er með honum voru, með hjálp snúru
þeirrar er þeir höfðu rakið upp að baki sér.
En það er ekkert spaug að þola hungur
og áreynslu í þrjá sólarhringa. Enda urðu börn-
in að liggja rúmföst í tvo daga, og Bekka fór
jafnvel ekki út úr herbergi sínu fyr en á sunnu-
dag, og var þá í útliti eins og hún væri ný-
staðin upp úr langri legu.
Tumi frétti nú að Huck lægi hættulega
veikur og fór því að vitja hans á föstudaginn,
en fekk ekki að sjá hann fyr en nokkrum dög-
um síðar og þá með þeim skilmálum, að hann
segði honum engar þær fréttir er á nokkurn
hátt gætu haft æsandi áhrif á hann, eins og
t. d. hellisæfintýrið.
Heima frétti Tumi um atburðinn á Cardiff-
hæðinni og það með, að skömmu síðar hefði
fundist lík af manni, sem enginn þekti í fljót-
inu; var haldið að það væri af félaga Jóa, sem
að líkindum hefði druknað á flóttanum.
Hérumbil hálfum mánuði eftir heimkomu
Tuma var Huck orðinn svo hress, að hann
þoldi vel að heyra dálítið æsandi fréttir; enda
hélt Tumi að hann hefði ekki nema gott af
að fá dálítinn skamt af því lyfi. Hús Thatchers
dómara var í leiðinni, og skrapp hann því
þangað um leið, til að vita hvernig Bekku
•iði. Faðir hennar og fleiri, er þar voru stadd-
ir, fóru að tala við Tuma, og spurðu hann,
hvort hann mundi vilja ransaka hellinn á ný;
ekki kvaðst Tumi mundu hafa neitt á móti
því, ef hann væri vel útbúinn. sÞað mun nú
enginn villast framar í helli þessum,* mælti
dómarinn, »því svo þykist eg hafa um búið!«
»Hvernig þá?« spurði Tumi.
»Eg hefi látið járnslá eikarhurðina og læst
henni með þrem lásum, sem eg geymi sjálfur
lýklana að!«
Tumi varð hvítur sem nár er hann heyrði
þetta, enda tók dómarinn eftir því og sagði:
»Hvað ætli gangi að drengnum? Komið með
vatnsglas!« Vatnið kom að vörmu spori og
var dreypt á Tuma.
»Jæja, nú ertu aftur orðinn eins og ný-
sleginn túskildingur! Hvað gekk að þér, dreng-
ur minn?« sagði dómarinn.
»Ó, herra dómari! Þér hafið lokað Indiana-
Jóa inni í hellinum!*
XXIX.
Eftir fáeinar mínútur var þessi fregn ílogin
út um þorpið, og ekki leið á löngu, áður en
tíu bátar, vel mannaðir, reru á stað áleiðis til
hellisins. Tumi var á bátnum með dómaranum.
Pegar hinni ramgjörvu eikarhurð var upp lok-
ið, mætti þeim er inn gengu, ömurleg sjón í
hálfrökkrinu. Indiana-Jói lá þar steindauður með
andlitið fast við rifu eina, er var með fram
öðrum dyrastafnum. Það var rétt eins og hann
til síðustu stundar hefði horft löngunarfullum
augum á dagsljósið og lífið úti fyrir. Hann
hafði orðið hungurmorða! Tumi komst mjög
við er hann fór að hugsa um hvað þessi aum-
ingi hefði mátt líða, því hann vissi nú af eig-
in reynslu, hvað það var að líða hungur og
hugarkvalir. En þó varð hann i öðru feginn,
því nú mátti hann loksins um frjálst höfuð
strjúka.
Hnífur Indiana-Jóa lá brotinn hjá honum.
Hinn viðamikli og harði eikarbjálki, er var
þröskuldur dyranna, hafði því nær verið tálg-
aður sundur með ósegjanlega mikilli fyrirhöfn.
En það hafði verið árangurslaust verk, því
bjálkinn lá innan við klettstall einn og á harðri
klöppinni hafði hinn veiki hnífur brotnað. Kert-
isstubbar þeir er menn skildu oft eftir í rifum
á berginu við innganginn, voru allir horfnir.
Hann hafði að líkindum satt með þeim hung-
ur sitt. Sömuleiðis sáu menn að honum hafði
tekist að ná í fáeinar leðurblökur, því menn
fundu hjá honum klær af þeim. Skamt frá inn-
ganginum hafði, eftir því sem aldir liðu, mynd-
15*