Nýjar kvöldvökur - 01.05.1915, Qupperneq 23

BOKMENTIR.
119
illa, og hrína svo ofan í lúkur sínar í ritum
sínum.
Eg hef núna fyrir framan mig kvæðakver,
sem eg hef fengið nýlega, eftir ungan og ó-
kunnan ljóðahöfund: Snœljós, eftir Jakoh
Thorarensen. Það er margt laglega sagt í kver-
inu, og það bryddir á því að skáldið er að
losa sig við eitthvað talsvert af þessum tízku-
mörkum, sem aðrir hafa etið upp hver eftir
öðrum. Hann yrkir stundum raunasöngva (að
fjallabaki, fyr og nú, brot úr bréfi o. fl.), en
það er alls ekki ofan á hjá honum sú hug-
stilling, heldur miklu fremur einhver von, ein-
hver þróttur, sem vonar eftir einhverju í aðra
hönd. Og stundum enda kemst hann inn á
gletni og kýmni, eins og í vjökulsá á Sólheima-
sandi.i »Hrósaðu henni ekki um of,« »Krunk
krunk,« og fer það vel. Rað er gaman að sjá
hann skopast að brúnrii á Jökulsá, brúnni sem
þeir einir geta lagt, sem ekkert þekkja til:
»Engir básinn marka mér
á mínum eigin sandi.
Og prýði á brúnni alt eins er
upp á þurru landi,«
segir áin! Er það ekki kostulegt dæmi upp á
suml annað brutl, þetta, sem hann lætur ána
segja? Auðvitað á alt að ganga vel, því að
ekki er viljann að efa til þess sem gott er hjá
oddvitum þjóðarinnar «(Bient í sortann*):
Leggjum í það alla krafta
að komast fram úr kargaþýfi
kúgunar og frelsis hafta;
segja þeir;
En þegar átti á að herða
atlögunni á virkið trausta,
þá fór sérhver sinna ferða,
sundraðist þar liðið hrausta.
Og svo lenti út í sundrung og deilum og
eigingirni:
Rá flugust þarna flestir á
um fararstjórans völd.
»Framar naumast sól þéir sáu,«
— segir neðst í annálunum —
en þrátt fyrir lýðsins þyngstu plágu
þykk voru hold á leiðtogunum.«
Eg gæti týnt fleira til, en það þarf ekki;
eg gæti líka fundið eitthvað til að finna að;
en eg ætla að sleppa því. Form er létt og
lipurt, þó ekki nái Guðm. Guðmundssyni. Það
er nú fyr gilt en valið sé.
Ef skáldið héldi áfram að yrkja í þessum
létta kýmnistíl, sem bregður þannig fyrir hjá
honum, spái eg honum góðri framtíð. *Hjá
gálganum* og «Sambýlið á Jöðrum« mætti fara,
sHákallalegur* er aftur gott kvæði.
J- J-
Lofsöngur.
Ó drottinn, eg sé þig í daggperlum smá,
í dagroðans litverpu myndum,
og stjörnurnar benda mér bústað þinn á,
því blikandi, titrandi segja þær frá;
og anda þinn finn eg í vinhlýjum vindum,
er vakna í himinsins lindum.
Ó drottinn, eg sé þig, er blævakin blóm
með brosi mót sólinni snúa;
í fossinum heyri’ eg þinn himneska róm,
við hafniðinn skil eg þinn kraftþrungna dóm,
og þar sem að hátyptu hnjúkarnir búa,
er himin og jörð saman brúa.
Eg sé þig, ó drottinn, í sál minni inst,
eg sé þig í ljósvakans,;hjúpi;
í augunum bamsins þitt almætti finst,
í ylgeislum sólar þinn kærleiki bindst,
í blómum, sem vaxa á vizkunnar núpi,
í vorblíðu tónanna djúpi.
Á ljósbylgjum tímans vér lítum þinn mátt,
þig lofar alt, himneski drottinn;
þú heimkynni í ódeilisögninni átt,
og ekkert svo fjarlægt er, stórt eða smátt,
að beri ei augljóst um valdið þitt vottinn;
þar veraldar lífsneisti er sprottinn.
/• /• Ó.