Nýjar kvöldvökur - 01.06.1916, Qupperneq 4

124
NYJAR KVÖLDVÖKUR,
sínum segja: það er fleira til milli himins og
jarðar, en yður dreymir um með öllum yðar
skólalærdómi.«
»Pað er rétt — en með því álít eg, að hann
meini hin dularfullu náttúruöfl. Flestir álíta
náttúruna eins og eitthvað sjálfsagt og eðlilegt,
sem ekki þurfi að gera sér neina frekari grein
fyrir, af því þeir geti heyrt, séð og skilið hana,
en þeim kemur ekki til hugar, að sjónin, heyrn-
in og skilningurinn er einmitt undravert. Og
svo Ijúga menn upp á skaparann, að hann
grípi frammí þau eilífu lögmál, sem hann hef-
ur sett og altaf fylgir. Kirkjan gengur jafnvel
enn lengra — hún lætur þjónustusamlega anda
trufla þetta órjúfandi samræmi, eingöngu til
þess að fullvissa hinaeðaþessa smalamenn eða
einbúa um tilveru guðs, og þetta kallar hún
kraftaverk.*
Hirðpresturinn horfði á hana með sama
augnaráðinu eins og áður um daginn, þegar
hann hafði kallað til hennar biðjandi og kvíða-
fullur: »Pér eyðileggið sjálfa yður, náðuga frú!«
»Hafið þér alveg gleymt frömuði kirkju yð-
ar, Lúter, sém sjálfur hefur játað, að það illa
væri til og berðist gegn guði hér á jörðinni
sem ákveðið vald?« sagði hann.
Á okkar tímum hefði hann ekki einungis rétt
að þessu óskabarni hjátrúarinnar blekbyttuna,
heldur pennann líka.«
»Það er nóg komið af svo góðu,« sagði
marskálkurinn og benti mönnum að þagna. »Eg
verð að biðja yður að fyrirgefa að þér í mín-
um húsum verðið að hlusta á svo guðlaust tal.«
sagði hann við hertogafrúna. »Frú Mainan
hefur notað einveruna á Rúdisdorf til að afla
sér þekkingar — þekkingar, er sýnir við hver
kjör hún hefur átt við að búa á meðan — að
hún hefur ekki haft annað að lifa af en vatn
og brauð.«
Hertogafrúin flýtti sér að standa á fætur;
henni fanst virðingu sinni misboðið, ef úr þessu
yrði uppþot innan fjölskyldunnar í hennar áheyrn.
»Við skulum nú fara og tina aldin,« sagði
hún glaðlega eins og ekkert hefði ískorizt. Hún
þrýsti hatlinum með gætni ofan á höfuð sér,
greip sólhlífina og sagði við kennara prinsanna:
»Hvar ætli prinsarnir ali manninn? Eg hvorki
heyri eða sé neitt til þeirra, herra Werner?«
Hún benti hirðprestinum að koma, tók
Mainan við hönd sér og þau lögðu af stað í
áttina til gróðrarstöðvarinnar án þess hann liti
við konu sinni, og hirðpresturinn flýtti sér á
eftir þeim; Líana var því alt í einu orðin ein
eftir undir mösurtrjánum, eins og sökudólgur,
sem enginn vill líta við.
»Finnið þér ekki til neinna óþæginda, náð-
uga frú? Rér hafið kollhlaupið yður,« sagði
marskálkurinn og brosti illgirnislega um leið
og hann ók fram hjá hennit
XIV.
Hún sneri sér við án þess að svara og lagði
af stað eftir stíg, sem lá framhjá veiðimanns-
húsinu inn í skóginn. Hún sá frú Shön gegn-
um eldhúsgluggann standa við ofninn og föla
andlitið á Gabríel gægjast fram úr einu horn-
inu skamt frá henni; þangað hafði hann |þá
flúið, þegar marskálkurinn hafði skipað honum
að hafa sig burt frá aðalsfólkinu. Rað var að
eins til að gera ilt verra, að hún hafði farið
að taka svari drengsins, hún hafði vafalaust
skemt fyrir honum með því, eins og marskálk-
urinn hafði sagt, kollhlaupið sjálfa sig. — Ressi
síðari kona, sem var svo illa liðin af honum,
hafði með þessu kipt fótunum svo undan sjálfri
sér og virðingu sinni, að það var nú aðeins
tímaspursmál, hvenær hún yrði að fara aftur
heim til Rúdisdorf. Henni létti fyrir hjartanu
við þá tilhugsun — nú mundi verða hreyft
við skilnaðarmálinu úr annari átt, nú þyrfti
hún ekki sjálf að leggja hönd að því að losa
um hnappelduna, sem hún hafði látið ginnast
í af einskærri vanþekking .... Ó, að koma
aftur til Magnúsar og Úlrikku! og dvelja hjá
þeim í snotru jurtabaðstofunni í Rúdisdorf.
hvað hún væri nú fús á að bera mislyndi og
ofsa móður sinnar með þolinmæði. Hún ætlaði
heldur ekki að fara til móður sinnar, heldur
Magnúsar. Hann hafði skýrt og greinilega lýst
því yfir, að Rúdisdorf skyldi ætíð standa systr-