Nýjar kvöldvökur - 01.06.1916, Blaðsíða 7

LIANA
127
um lystigarðinn. Peir höfðu fljótlega fengið nóg
af því að tína ávexti, og þá Iangaði heldur
ekkert til að koma að kaffiborðinu, en því
meira seiddu skrækir apanna í indverska hús-
mu þá til sín. Reyndar hafði prinsunum verið
stranglega bannað að fara inn í Kosmírdalinn,
nema einhver fullorðinn væri með þeim, sér-
staklega vegna tjarnarinnar, sem þótti hættuleg
vegna þess hve djúp hún var. En þeir víttu
forboð þetta að vettugi.
»Heyrðu, Leó, leynist galdranornin altaf
Þarna inni?« spurði erfðaprinsinn og benti á
indverska húsið.
»Já,« sagði Leó og lamdi út í loftið með
svipunni sinni.
»F>ví rekurðu hana ekki burtu eða kastar
henni í tjörnina?«
»Hvaða vitleysa er þetta, — veiztu það ekki
e'nu sinni að galdrafólk getur ekki sokkið; ung-
frú Berger sagði það, og hún vissi það alveg
út í æsar.í
Erfðaprinsinn stóð þögull með opinn munn-
lnn; þetta hafði hann aldrei heyrt; það varð
þó aðeins til að gera hann enn fastari í á-
kvörðun sinni.
»Bara við hefðum ögn af púðri, þá gætum
við hæglega sprengt hana í loft upp, Horst
höfuðsmaður sagði mér hvernig farið væri að
Því hérna um daginn í skólanum — Það er
tátinn brennisteinsþráður . . . «
»Það er nóg púður í veiðimannshúsinu,*
hrópaði Leó — hann var orðinn óður og upp-
vaegur að sprengja galdranornina í loft upp, —
Það væri þó gatnan.«
Drengirnir hlupu heim að gróðrarstöðinni;
Þeir mættu kennaranum, sem var að leita
aó þeim, héldu svo áfram meðfram lima-
girðingunni, þar sem Mainan var að tína ávexti;
en þeir voru nógu kænir til að nefna þetta
^yndarmál eigi með einu orði; og svo komust
Þe>r án þess nokkuð bæri á inn í skotmanns-
húsið.
Þeir fundu lykilinn í glerskápsskránni; innan
við hurðina héngu nokkur full púðurhorn, og
skotmaðurinu var ekki inni. Kveikiþráður fanst
hvergi, en hans hátign, litli prinsinn, varð ekki
ráðalaus. Á borðinu Iá knippi af vaxkveikjum
og eldspýtur hjá.
»Það verða engin vandræði úr því,» sagði
hann og stakk þessu dóti á sig.
í þessum svifum kom skotmaðurinn inn og
sá þegar hvernig sakir stóðu.
»Farðu burtu,» sagði prinsinn og reyndi
að gera sig valdalegan og þurlegan, en það
mátti þó vel heyra óttann, sem leyndist á bak
við.
»Og það úr mínum eigin híbýlum?! spurði
skotmaðurinn.
Hann gekk beint til erfðaprinsins, sem flúði
með púðurhornið aftan við bakið inn í eitt
hornið, og greip umsvifalaust í drenginn, en
þar skjátlaðist honum — hans hátign sparkaði
í hann, hinti prinsinn togaði í annað frakkalafið
hans og Leó réðist á hann með svipunni!
»Bíddu við, karlinn, eg skal fara með þig
eins og afi. Manstu hvernig hann lanidi þig í
framan,* æpti Leó.
Veiðimaðurinn var orðinn náfölur og reiddi
upp upp hnefann til þess að slá þennan óstýri-
láta dreng. »Ættarsmánin!« sagði hann og lét
hnefann síga. »Fyrir mér megið þið gera hvað
setu ykkur sýnist! Það væri ef til vill bezt þið
spryngjuð allir í loft upp.«
Hann fór og skelti aftur hurðinni svo brak-
aði í. Drengirnir biðu með ýtrustu óþreyju,
þangað til þeir heyrðu hann loka eldhúsdyrun-
um á eftir sér, þá laumuðust þeir af stað.
Fám mínútum síðar kom frú Shön þjótandi
út úr húsinu, rétt um Ieið og Mainan og kon-
urnar komu frá Mösurlundinum.
»Hvað gengur á, frú Shön?« spurði bar-
óninn.
»Drengirnir hlupu á stað til indverska garðs-
ins og höfðu með sér púður og eldspýtur.
Skotmaðurinn sagði mér þetta rétt núna.«
Hertogafrúin hljóðaði upp yfir sig og hjúfr-
aði sig upp að Mainan, sem þegar lagði af stað
til Kosmírdalsins. Líana og hirðmærin héldu
á eftir þeim, og kennarinn, sem var að ráfa
kæruleysislega um trjágöngin, tók einnig til fót-