Nýjar kvöldvökur - 01.06.1916, Qupperneq 10

130
NYJAR KVÖLDVÓKUR.
til Líönu og reyndi að sjá í augu henni, en
hún horfði altaf niður fyrir sig.
»Pað er ekki íieitt, eg get vel hreift hvern
fingur út af fyrir sig,« sagði Líana með þíðri
rödd og brosti veikiega, hún vildi reyna að
draga úr þessu.
»Pér heyrið að það er ekki neitt, þér getið
því verið rólegur, herra hirðprestur,« sagði
Mainan og sneri sér við »En það verður er-
fiðara fyrir mig — þessi fagra hönd mun strax
á morgun geta stýrt blýanthum með venjulegri
snild; eg verð aftur á móti að sitja með þann
blett á heiðri mínum sem aðalsmaður að hafa
lagt hendur á konu.«
»Það eru hörmuleg ósköp, sem yðar há-
tign verður að horfa upp á hér á Schönwerth,«
bætti hann við með uppgerðar hirðmálrómi.
Hertogafrúin horfði á hann tortryggnislega
— hann var svo fjarska kaldur og kærulaus á
svip. Þrátt fyrir það megna hatur, sem hún bar
tii ungu konunnar, rann henni þó til rifja að
sjá þjáningasvipinn á andliti hennar, sem stóð
þar náföl og hjálparlaus, og að sjá hann standa
þarna með sama hörkusvipnum, án þess að hafa
beðið hana fyrirgefningar með einu orði.— Það
var óhugsandi að þessar tvær manneskjur mundu
nokkurntíma aðhyllast hver aðra.
»Æ, mamma, hvaða ósköp eru að sjá á þér
hendina,« hrópaði Leó. Hann hafði um leið
og hann hjúfraði sig upp að henni ýtt kjól-
erminni frá, svo handleggurinn sást nú blóð-
rauður og bólginn. »Svona hef eg þó aldrei
farið með Gabríel,« bætti hann við.
Þó þessi ásökun væri óverðskulduð, var
sárt að heyra hana af munni drengsins. Líana
flýtti sér því að draga úr því eftir föngum, sem
hann hafði sagt. Hún vísaði Mainan frá, sem kom
aftur til hennar, og hún fullvissaði hertogafrúna,
sem bauðst til að aka lieim og senda henni
lækni, um að kaldir bakstrar mundu langfljótast
draga úr sársaukanum; hún bað þess aðeins að
mega draga sig i hlé sem svaraði fjórðungi
stundar, til að baða handleggiun upp úr brunn-
inum við indverska húsið.
»Parna sjáið þér afleiðingarnar af loddara-
skap yðar, náðugasta frú,« sagði marskálkurinn
illgirnislega, meðan Werner var að snúa ruggu-
stólnum við í hægðum sínum til að aka gamla
manninum. »Pér hafið sennilega á einhverju
sveitaleikhúsi séð konu hlaupa á milli tveggja
hólmgöngumanna, og tekið yður hana til fyrir-
myndar, en eg skal láta yður vita, að það er
í mesta máta óviðurkvæmilegt. Amma yðar,
prinsessan af Turgau, sem þér hafið talað utn
með svo miklu stærilæti, mundi snúa sér við í
gröf sinni . . . .« Hann þagnaði alt í einu cg
sneri sér við forviða. Mainan hafði ýtt kenn-
aranum þegjandi til hliðar og ók stólnum burt
í fleygiferð. Hitt fólkið fór á eftir, en hirðprest-
urinn var kominn á undan þvf.
XVI.
Unga konan sat við lækinn í Kosmírdaln-
um og baðaði handlegginn í svalköldu vatninu.
»Pað verður að leggja við þetta sáradúk,
náðuga frú,« sagði frú Shcm; hún kom beina
leið frá indverska húsinu og hafði léreftsræmur
á handleggnum.
Hún hvorki krossaði sig né sló saman
höndunum er hún sá handlegginn, sem var orð-
inn stokkbólginn; en hendurnar titruðu af geðs-
hræringu meðan hún var að væta ræmurnar.
»0-jæja, svona eru nú siðirnir hérna a
Schönwerth, að slá svona á handlegg, ekki ó-
svipað eins og maður ætlaði að brjóta hann
eða grípa dálítið illhryssingslega utan um fall*
egan fíngerðan háls — það þekkist hérna,« sagði
hún og leit út undan sér á bólgna handiegginn.
Unga konan horfði forviða á hana; en fm
Shön var einmitt í þann veginn að vinda ur
einni léreftsræmunni. Hún lagði með gætni sára-
dúk um handlegginn og sagði eins og við
sjálfa sig:
»Já, þá hlupu allir eins og vitlausir aftur
og fram um höllina —eg meina fyrir 13 árum-"
og í eldhúsinu og hjúastofunni var sagt, að hún
þarna úr indverska húsinu hefði fundist örend
framan við rauðu stofuna — þar lá náðugur
herrann í dauðastríðinu; það var látið heita
svo að hún hefði fengið slag; hún sem var