Nýjar kvöldvökur - 01.06.1916, Síða 13

liana
133
hefði orðið fyrir mikilli niðurlægingu, og hún
svaraði þvf rólega um leið og hún rétt frú Shön
handlegginn svo hún gæti lagt við hann bakst-
urinn:
»f’etta alt er bygt á samkomulagi milli mín
og barónsins, og aðrir geta því ekki dæmt um
það.«
í þessu kom hirðmærin með Leó við hönd
sér, til að grenslast eftir hvernig Líönu liði og
kvaðst hún gera það eftir skipun hennar hátignar.
Frú Shön skaust í sama bili inn í ind-
verska húsið, en Líana fór aftur með hirðmeynni
og Leó til mösurlundarins. Hún hörfaði skelfd
aftur á bak, þegar hún kom auga á kjólklæddu,
svisnu, gulu beinagrindina* og sá mögru ó-
styrku fingurna, sem karlinn hafði nærri því
svift manneskju iífi með. Ætli hann hefði eigi
reynt að ná með þeim utan um hálsinn á frú
Shön, sem lézt svo trú honum, ef hann hefði
vitað, að hún vissi hið óttalega leyndarmá! hans
°g var rétt búin að Ijósta því upp.
XVII.
Skröltið í hirðskrautvögnunum var fyrir löngu
dáið út. Mainan hafði eftir skipun hertogafrúar-
'nnar látið söðla hest sinn, til þess að fylgja
henni áleiðis. Hirðprestinum hafði líka hlotnast
sá heiður að setjast í framsætið við hlið her-
togafrúarinnar, en prinsarnir urðu að láta sér
nægja aflursætið. Hennar hátign var sýnilega
1 bezta skapi, hún hafði heldur ekki hugmynd
nrn að margir steyttu að henni hnefana á laun
fyir atferli hennar, en hver hefði líka átt að
segja henni það?
Þegar Líana var búin að kveðja hertoga-
frúna, bað hún Mainan um leyfi til að fara til
herbergja sinna að þessu sinni; hann hafði leyft
það og brosað um leið háðslega. Marskálkur-
lnn hafði heimtað Leó til sín til þess sér leidd-
lst ekki við kvöldmatarborðin, ef Mainan skyldi
^veljast í þorpinu fram eftir kvöldinu. Hún var
Því alein og einmana í bláu stofunni Hún hafði
smeygt sér í hvítan morgunkjól og látið her-
bergismeyna leysa upp hár sitt, því henni var
mjög ilt í höfði, en fanstsér ætíð lina við það.
Prátt fyrir höfuðverkinn og sársaukann í
handleggnum hafði hún látið setja borð fram-
an við hvílubeðinn, til þess að geta skrifað
Úlrikku, en hún neyddist fljótlega til að fleygja
pennanum og leggja sig út af.
Pjáningar hennar myndu nú fljótlega á enda
og hún mundi komast heim — en þó án Leós.
Við þá hugsun grúfði hún sig betur niður í
koddann; henni þótti svo óumræðilega vænt
um drenginn, og tilhugsunin um að skilja við
hann lagðist þungt áhana; en það var nú kom-
ið svo, síðan henni tókst að afla sér nokkurra
upplýsinga úm fyrri æfi marskálksins, og hún
varð að horfa daglega á afleiðingarnar af verk-
um hans, án þess að geta nokkru um þokað,
að hún gat ekki unnið það til að dvelja þarna
framvegis vegna Leós.
Meðan hún var í þessum hugleiðingum,
heyrði hún eitthvert þrusk — henni fanst »gula,
visna beinagrindin« með illgjarnlega brosinu
standa við dyrnar og draga dyratjöldin til hlið-
ar með kreptu, mögru fingrunum. Hún þaut
á fætur og rak upp lágt hljóð.
sÞað er eg, Júlíana,* sagði Mainan og
gekk fram.
Hún greip klukkustrenginn og ætlaði að
hringja,
»Pví þá það?« spurði hann og greip um
hönd hennar.
Hún blóðroðnaði, hristi hárið af öxlunum
aftur á bakið og reyndi að láta ekki á því bera
með því að halla sér upp að þilinu.
»Eg þarf að láta Hönnu hjálpa mér,« svar-
aði hún þurlega.
»Pú gleymir víst að nýtízkukonurnar eru með
hárið einmitt svona á skemtigöngum sínum,«
sagði hann hlæjandi. »Egveit annars ekki hvað
öll þessi kurteisi á að þýða? Hef eg ekki full-
kominn rétt til að koma hér inn án þess að
gera boð á undan mér, og til að líta eftir sjúku
konunni minni þegar eg vil?«
Hann strauk hendinni hægt niður glófögru
hárlokkana, sem þrátt fyrir allar tilraunir ungu
konunnar breiddust út yfir axlir og handleggi
og huldu hvíta kjólinn eins og gullskikkja.