Nýjar kvöldvökur - 01.06.1916, Síða 16

136
NYJAR KVÖLDVÖKUR..
sem hiín að yfirvarpinu réði yfir um stuttan
tíma, og gleymist af þjónuslufólkinu, sem varð
þegar áskynja um, hve staða hennar var lítils-
verð og aumkaðist yfir hana eins og konu,
sem skilin er við mann sinn. Og hvað held-
urðu svo um Líönu þína? Hún hefur ekki
verið rifin upp með rótum úr jarðveginum
heima og mun innan skamms þrífast vel í sól-
arljósinu frá augum ykkar — heldurðu það ekki
Úlrikka? Manstu þegar hann úti á gangstett-
inni sagði við mömmu: »Ást mína getur hún
ekki öðlast, en eg er nógu samvizkusamur að
vekja hana ekki í brjósti hennar heldur.« Rá
hefði eg átt að ganga niður og fá honum aft-
ur hringinn með stillingu, — ekki af því hann
neitaði mér um ást sína, heldur af því að síð-
ustu orðin lýstu takmarkalausri hégómagirni.«
Blóðið þaut fram í andlit Mainans, hann
klemdi saman varirnar, hætti að lesa og horfði
með hvössu, reiðulegu og þó óstyrku augna-
ráði til konu sinnar.
Hann gekk fast að henni og sagði nokk-
urnveginn rólegur:
»Rú hefur alveg rétt fyrir þér í þessu, eg
er ekki heldur blindur fyrir þessum mikla veik-
leika mínum — og þegar eg athuga, að þú með
þínum næmu tilfinningum og skörpu dómgreind
hefur heyrt mig segja þetta, þá hlýt eg að fyrir-
verða mig. En heyrðu, strangi dómari, eg get
líka ásakað þig; eg var hégómgjarn en þú varst
fölsk, þegar þú þagðir og fórst með mér og
hafðir þó megnustu fyrirlitningu á mér.«
. »Lestu ennþá nokkrar línur,« sagði hún
biðjandi án þess að líta upp.
Hann gekk aftur að glugganum, því það
dimdi óðum.
»Eg vissi að eftir það mundi eg aldrei geta
haft svo mikið sem samhygð með honum,«
las hann nokkurn veginn upphátt, »og við það
að fara samt með honum og játa í annað skifti
fyrir helgu altarinu, gerði eg mig seka i stór-
kostlegum glæp, það verður ekki afsakað á neinn
hátt, því eg var þó fyrir Iöngu kominn af barns-
aldrinum.*
Hún hljóp til hans og fálmaði eftir bréfinu,
en hann bægði henni frá sér með vinstri hend-
inni, þrýsti andlitinu betur út að glugganum
og hélt áfram:
»Úlrikka, Mainan er mjög fríður maður, og
hann er gæddur mjög miklum eða jafnvel afar-
miklum andlegum hæfileikum, til þess að halda
uppi fjörugum og skemtilegum samræðum á
samkomum og í höllum aðalsmannanna, en hve
lítilsvirði verður ekki þessi andríki hans, sem
ber svo mikið á í samkvæmissölunum, hjá gáf-
um djúphyggjumannsins á Rúdisdorf, hjá Magn-
úsi bróður mínum, sem aldrei hefur brotið
heilan um aðra eins heimsku og það, hvað hann
eigi að gera næst, til þess að vekja eftirtekt á
sér. Taktu nú eftir, það er af þessum ástæð-
um, sem öll heimskupör Mainans eru sprottin,
einnig ástaræfintýri hans, jafnvel hans fróðlegu
ferðalög, þar sem hann kemur fram hingað og
þangað eins og æfintýraprins og aðeins nýtur
þess einkennilega og glæsilega af því öllu. —
Ef hann hefði verið dálítið alvörugefnari og
strangari við sjálfan sig, og gjálífar konur hefðu
ekki gert hann hégóniagjarnan, hefði hann get-
að orðið valmenni, en . . . « þar hafði hún hætt.
»Pað ér satt, að þú ert ekki sárreið, (úlíana,*
sagði hann með gremjublandinni hæðni og rak
upp einkennilega hásan hlátur. »Það er líka
mjög eðlilegt, að þú viljir losna við mig, þar
eð þú hefur þetta álit á mér. Rað verður held-
ur ekki refitt fyrir þig, eftir það sem gerst hefur
í dag; jafnvel í Róm yrðu menn að taka tillit
til þeirrar einu skilnaðarástæðu, að eg hef sleg-
ið þig í dag.«
»Mainan!« hrópaði hún, hann hafði talað
þannig, að hvert orð læsti sig nístandi um hana
alla.
Hann gekk án þess að líta við henni inn
í gestasalinn, þar gekk hann nokkrum sinnum
aftur og fram um gólfið, svo fór hann fram
að glerhurðinni og horfði þögull út í hálfrökkr-
ið. En hvað herra Rúdiger mundi hafa hlegið
með sjálfum sér, ef hann hefði á laun getað
gægstinn í íbúð ungu frúarinnar! Hún stóð í
bláu stofunni og ófléttaða hárið sem svo oft
hafði orðið fyrir hæðni, og sagt hafði verið