Nýjar kvöldvökur - 01.06.1916, Síða 26

146
NYJAR KVÖLDVÖKUR.
í kyrðinni sem ríkti, gátu þau alt í einu
heyrt hið reglubundna fótatak fjöldans. Ógreini-
Iegt og í fjarska, en nálgaðist á hverri mínútu.
Varirnar af Maggy opnuðust til hálfs, augun
leiftruðu, óhreyfanleg, áköf og eftirvæntingar-
full. Veðurtekna andlitið á föður hennar var
auðsjáanlega orðið fölt. Hann greip höndunum
um handriðið svo hnúarnir hvítnuðu; undir
ytra útliti hans, er sýndist vera rólegt, logaði
upp föðurlandsástin.
»Heyrirðu það ekki?« sagði Maggy, »nú
koma þeir loksins.«
»Já,« sagði faðir hennar með óvanalegan
hljóm í röddinni. »þarna koma þeir loksins.*
Svo leit hann upp á flaggstöngina.
»Pú hefur gleymt flagginu barn,« bætti
hann við.
Maggy hentist inn í húsið, tók upp spón-
nýtt sambandsflagg, er hún sjálf hafði saumað
svo enginn vissi, og dró það á stöngina. Og
rétt þegar það hafði breitt úr sér og var farið
að blakta glaðlega fram og aftur í sólskininu,
komu þeir — ekki í skínandi hátíðlegum ein-
kennisbúningi, heldur með hjálma á höfðum
þreyttir og rykugir — þessir ensku fótgöngu-
liðar. Pau, sem stóðu og biðu þeirra, fundu
tárin koma fram í augun á sér. Það var til-
komumikil og kærkomin sjón fyrir þau bæði,
er varðveitt höfðu og óskert haldið ástinni tii
föðurlandsins, á meðal svo margra svikara og
bersýnilegra óvina, er voru alt í kringum þau.
En þótt gleði Maggyar væri mikil yfir að_
sjá þá, var þeirra gleði yfir að sjá hana engu
minni. Öll hersveitin var á augabragði orðin
ástfangin í henni. í ljósleita sumarkjólnum,
með góðlega, fallega andlitið og beina vaxtar-
lagið, var hún ímynd allrar fegurðar í augum
þessara siðuðu en tötralegu manna, er í marga
mánuði höfðu ekki séð aðra kvenmenn, en hálf-
naktar Kaffakerlingar og klunnalegar Búakonur.
Lýðurinn starði á hína með lotningu og auð-
sæilegri aðdáun, og Hartley kafteinn leitaðist
við af öllum mætti að vekja eftirtekt hennar á
sér.
Sem kona notaði Maggy þessa afstöðu. En
þegar hún heyrði að kafteinninn hafði ákveðið
að dvelja þar um nóttina, flýtti hún sér að fara
að útbúa eitlhvað til hressingar. Stuttu á eftir
sátu liðsforingjarnir við íburðarmikla máltíð, og
fanst þeim kræsingarnar vera hóflausar, eftir að
hafa í margar vikur ekki haft annað sem aðal-
fæðu en hálfskemt ket, og gruggugt vatn til
drykkjar. Og þegar nokkrir af þeim að lok-
inni máltíðinni voru komnir út á svalirnar með
góða vindia í munninum, sagði kafteinninn:
»Vel á minst, þér hafið líklega ekki skúr
eða eitthvert úthýsi til eins eða annars, sem
við getum fengið að setja fanga inn í.«
»Jú, við eigum skúr er eg held að hægt sé
að nota til þess,« svaraði herra Maxwell.
»Pað er ágætt,« hélt kafteinninn áfram. »Við
erum nefnilega á dálitlum leiðangri til að leita
uppi njósnara og grunsamar persónur, og það
er einmitt þesskona piltur sem við höfum náð í.«
»Búi?«
»Nei, því miður, hryggilegast er, að maður-
inn er Englendingur. Hann reið oftyfirtil her-
búðanna, og við höfum fengið vitneskju um,
að hann færði Búum fréttir, og þeir virtust
fylgjast vel með fyrirætlunum vorum. Við gát-
um ekki hreyft okkur hið minsta, svo eigi liti
út fyrir að þeim væri þetta fyrirfram vel kunn-
ugt. Nú, svo tókum við hann á veginum, en
auðvitað var hann eins fáfróður eins og nýfætt
barn, Við neyddum hann tiLað fylgjast með
okkar og ransökuðum heimili hans, ef finnast
kynnu einhverjar sannanir gegn honum.«
»Svo þér funduð þá sannanir? spurði
Maxwell.
»Já, tvo eða þrjá uppdrætti af stöðvum
vorum og nokkur skothylki, ásamt hálfbrunnu
bréfi frá höfuðsmanni Búa, er þakkaði einhver-
jum -- vafalaust okkar heiðraða vini — fyrir
mótteknar skýrslur.«
»Og er hann Englendingur?« spurði Maggy
með leiftrandi augnaráði.
»Já, það er sorglegt, ekki satt?«
»Ó, eg hefði aldrei getað trúað að slíkt
mundi koma fyrir,« sagði hún með áherzlu.
»Slíkir menn ættu ekki að hafa leyfi til að lifa.«