Nýjar kvöldvökur - 01.06.1916, Qupperneq 31

KONUTRAUST
151
Maggy stóð úti á svölunum, þegar þeir
komu að húsinu. Hún var mjög þreytt eftir
erfiði næturinnar, og þurfti að fá sér hressandi
'°ft. Hjarta hennar blæddi af því að vera sjón-
arvottur að óförum landa hennar, og henni
fanst óþolandi að vera álitin orsök til alls þessa.
Henni lá við gráti, þegar hún leit á flaggið er
blaktaði í geislutn morgunsólarinnar, flaggið,
sem hún sjálf hafði saumað, og dregið á stöng
svo innilega hrifin.
Kafteinninn starði vonlausum augurn á hæð-
■rnar lengst í burtu; þar var engan að sjá. Svo
benti hann á sambandsflaggið og mælti með
titrandi röddu:
»Dragið það niður — og upp með hvíta
fánann!«
Jackson lautinant gekk að stönginni, Hann
hafði þegar lagt hönd á verkið, þegar Maggy
stökk til hans og greip í handlegg hans. Hún
kotn varla upp orði fyrir geðshræringu.
»Hættið!« sagði hún. Sjáið,lítið þérþangað!*
Liðsforingjarnir litu þangað sem hún benti,
°8 ósjálfrátt ráku þeir upp óp. Sólargeislarnir
g'ömpuðu á hundruð af burtstöngum, og hóp-
Ur hrynjaðra riddara komu á harðastökki vest-
a,i hæðirnar. Einnig í austri sást blika á stál,
°i suður á hæðunum sáust langar fylkingar af
fótgönguliði.
Loftið kvað nú við af dunandi húrrahróp-
Utni og Búar lögðu á flótta alt hvað hestar
þe‘rra komust.
Nokkrum mínútum síðar komu fáeinir liðs-
foringjar úr hjálparliðinu þeysandi eftir vegin-
um og stefndu heim að húsinu, þar til þeir
namu staðar fyrir framan svalirnar.
Qráhærður hersir stökk af baki, greip hönd
hafteinsins og mælti:
»Nú [)að mátti ekki tæpara standa. Eg áleit
að þið væruð komnir í skotfæraþröng?«
, *'á>* sagði kafteinninn. »Innan fárra mfn-
utna _ miincjj þag hafa orðið of seint. En
vaða kraftaverk var það, að þið skylduð fá
vita, að við vorum komnir í hann krappann?«
»f*að kom einhver náungi ríðandi eins og
v*flaus maður til herbúðanna, og sagði að Bú-
ar væru alt í kringum ykkur í tíu mílna fjar-
lægð, og að við yrðum að skunda ykkur til
hjálpar. Hvað varð af piltinum? O, þarna er
hann. Hermennirnir hafa fengið að vita þetta
og ætla nú alveg að éta hann, Það er ekkert
undarlegt, því honum er það að þakka, að þið
eruð ekki allir á leiðinni til Pretoria.*
Kafteinninn hafði farið víða, og heyrt og
séð margt í heimi þessum, og varð því ekki
uppvægur við smáviðburði. En nú stóð hann
með starandi augu og opinn munn. Á meðal
nokkurra hermanna, sem hrópuðu fagnaðaróp,
og veifuðu hjálmttm sínum og byssustingjum,
reið Alf Watson, réttur í söðli, rólegur og
brosandi. »Hann sagði,« hélt hérsirinn áfram
með gletni í augunum, »að Búar hefðu orðið
ykkar varir á hergöngunni, og sætu um ykkur,
en að þið ímynduðuð ykkur að hann væri njósn-
ari, og að hann gæti ekki fengið ykkur til að
trúa sér. Svo heppnaðist honum fyrir hjálp frá
ungri stúlku — það lætur mjög skemtilega í
eyrum, ekki satt? — að koniast undan, ná hesti
og ríða alt hvað af tók til herbúðanna til að
biðja okkur um hjálp.«
»En við fundum uppdrætti og skothylki,
ásamt bréfi frá höfuðsmanni Búa á heimili hans,«
stamaði kafteinninn.
»Já, alveg rétt,« svaraði hersirinn, »en það
kemur í Ijós, að það á Pjóðverji, sem er ráðs-
maður hjá honum. í nótt tók varðlið okkar
pilt þennan til fanga, og þegar hann heyrði að
Watson væri grunaður, var hann svo heiðar-
legur að meðganga alt saman.«
»Afsakið mig eitt augnablik, herra hersir!«
sagði kafteinninn. Síðan gekk hann til Alf, greip
hönd hans og mælti:
»Heyrið þér, Watson! Eg veit ekki hvað eg
á að segja til að fá fyrirgefningu yðar.«
»Segið þér ekki neitt, kæri kafteinn,« sagði
Alf brosandi. »Ef eg hefði verið í yðar sporum,
þá mundi eg hafa hagað mér nákvæmlega eins.«
»Pakka yður fyrir; en eitt vil eg segja yð-
ur: ef eg væri einráður yfir Viktoríukrossinum
þá mundi eg láta ungu stúlkuna þarna fá einn
— hann heilsaði Maggy, sem roðnaði — og