Nýjar kvöldvökur - 01.06.1916, Qupperneq 35

HEITIÐ.
155
»Veiztu hver er kominn hér, Cicely?« sagði
hún með nokkrum ákafa.
»Hver kominn er hér? Já, auðvitað, Lady
Hilliers sagði mér nöfn þeirra, en eg man ekki
eftir neinum sérstökum,« svaraði eg stuttlega.
Dolly hló.
»Hann var þó dálítið sérstakur í þínum aug-
um hér fyr meir,« svaraði hún háðslega.
»Hver þá? Hvern áttu við?«
»Hvern ætli eg eigi við nema Ralph Carrut-
hers,« sagði hún og reyndi að líta framan í
niig; en til allrar hamingju sá hún ekki að mér
varð hverft við, með því að eg var að leita að
brjóstnál og beygði mig niður.
»Einmitt það!« sagði eg kæruleysislega,
sneri mér því næst að herbergisþernu minni,
sem hélt á gimsteinalögðu hárhlaði fyrir fram-
an mig.
»Þakka þér fyrir, Elísa, egætla ekki að bera
Þetta í kvöld.«
Dolly hló ertnislega, eins og hún hefði les-
í hug minn.
»F*ú ættir heldur að hlaða á þig öllum þín-
U(n gimsteinum og skarti, svo að Mr. Carrut-
hers þekki þig aftur. Manstu ekki, hvað þú varst
hlaðin af skrauti og gimsteinum, þegar þú sást
hann seinast?*
sJú, það getur vel verið,« sagði eg hálf-
vandræðaleg, «en er ekki kominn tími til að
§anga inn í samkvæmið?®
Þegar eg kom inn í salinn, heyrðist einhver
kliður, og menn Iitu framtil dyranna ogþögnuðu.
Eg leit inn eftir salnum og kom auga á
hávaxinn mann. Eg þekti sirax að það var Mr.
Carruthers. Eg sá að hann Ieil einnig í áttina
hl mín og hætti að tala. Svo hélt eg áfram
innar eftir og heilsaði þeim sem eg þekti.
En heppnin var ekki með mér að sinni,
Því skömmu síðar kom Sir George Hilliers og
nefndi nöfn okkar Carruthers og óskaði að eg
yrði sessunautur hans við borðið.
Verra gat það ekki verið! Nú hlaut eg að
tala við þennan mann tímum saman þó að mér
væri það þvert um geð.
Eftir nokkur orðaskifti sem tilheyrðu nauð-
synlegustu kurteisisreglum, settumst við að borð-
um hvert við annars hlið, og talaði eg varla
orð frá munni.
En hann lét ekki á sér standa.
»Eg held endilega að eg hafi haft þá ánægju
að sjá yður fyr,« sagði hann.
Eg leit á hann og lézt verða hissa.
»Hvar og hvenær?« spurði eg og brosti
Iítillátlega.
»Fyrir rúmum þrem árum,« sagði hann og
horfði hvast á mig. »Pað var á yðar eigin
heimili, Temple Hall. En þér voruð þá varla
komnar af barnsaldrinum.«
Eg hnyklaði brýrnar og lézt hugsa mig
um. Svo leit eg upp sakleysislega og sagði:
»Mér er ómögulegt að muna það, en kannske
nafn yðar hjálpi mér til þess. Annars heyrði eg
ekki nafn yðar áðan fyrir hávaða.«
Hann leit á mig og virtist verða hissa. Pað
var heldur ekki furða, því að hann hlaut að
vita að hver maður í samkvæminu myndi fyrir
löngu vera búinn að þekkja sig, því erwia þótt
menn hefðu ekki kynst honum persónulega,
gat hver maður þekt hann af myndum, sem
stóðu svo að segja í hverju blaði.
»Eg er Ralph Carruthers,« svaraði hann lát-
Iaust, en þó ekki án nokkurs sjálfsálitskeims í
röddinni.
»Ralph Carruthers?« tók eg upp vandræða-
lega. »Pér eruð þó ekki vænti eg ættingi þess
manns sem ritar skáldsögur?«
Hann hló dálítið gremjulega. Hann var víst
vanur við að vera nefndur öðruvfsi en »mað-
urinn sem ritar skáldsögur.« »Ættingi Carrut-
hers skálds« mundi hafa látið betur í eyrum
hans. En samt gladdi mig að sjá, að þetta ert-
andi sjálfsþóttabros, sem einkendi hann svo
mjög, var horfið af andliti hans.
Hann hafði að líkindum búizt við að eg
mundi dýrka hann eins og einhvern guð, og
leitast við að ná hylli hans með fasi og látæði,
eins og eg sá sumar ættsystur mínar gjöra.
Honum hafði brugðist þessi von, ef svo var;
en samt sem áður veitti hann mér meiri athygli
20*