Nýjar kvöldvökur - 01.04.1938, Blaðsíða 9

KAIN
55
þau meir og meir, og þó þyrsti sál hans í
samúð og kærleika. Hann þráði svo heitt
einhvern, sem gæti skilið hann og tekið
þátt í áhugamálum hans og starfi, ein-
hvern, sem gæti hjálpað honum við að
iinna úrlausnir við þeim ráðgátum tilver-
unnar, sem hugur hans glímdi sífellt við,
einhvern, sem gæti létt honum einstæð-
ingsskapinn, borið sorgir hans með hon-
um og tekið þátt í gleði hans, einhvern,
sem hann gæti elskað.
Hatur hans til Abels greip meir og meir
um sig. Rauðir skuggar liðu honum fyrir
sjónir í hvert sinn er Abel setti upp yfir-
lætissvipinn, og talaði til hans í þeim mál-
rómi, sem greinilega gaf til kynna hversu
mikið hann þóttist honum fremri. Abel
reyndi ekki að dylja það, að honum fannst
bróðir sinn óþolandi sérvitringur, engum
til gagns og starf hans lítilsvert. Hann
gat ekki skilið þá tilhneigingu hans að
vilja helzt alltaf vera að róta í moldinni.
Samkomulagið versnaði þó fyrst fyrir
alvöru, þegar geitur og kindur Abels fóru
að venja komur sínar í akurbletti Kains,
og skemma og eyðileggja ávöxt iðju hans.
Kain hafði jafnvel sterkan grun um að
bróðir hans gerði ekkert til þess að verja
þeim þar aðgang, heldur þvert á móti.
Þetta varð til þess, að hann fór illa með
þær, hrakti þær og barði, þegar hann
komst í færi, til þess að hefna sín, og
Abel, sem varð þess fljótt áskynja, klag-
aði það fyrir foreldrum sínum.
— Kain er vondur, sagði hann. Hann
fer illa með geiturnar og kindurnar.
— Þú þarft ekki endilega að hafa þær
í akrinum mínum. Það er nóg beitiland
annarstaðar, svaraði bróðir hans hryss-
ingslega.
— Kain segir að eg reki skepnumar
inn á akurinn hans, sagði Abel, og þóttist
vera móðgaður. Það er ekki satt. Eg get
ekki gert að því, þótt þær fari þangað
sjálfar.
—■ Þú getur beitt þeim lengra í burtu,
sagði Kain stutt.
— Þá mjólka þær verr, svaraði Abel.
— Þú bara nennir ekki að gásta þeirra
nógu vel, hreytti Kain út úr sér. — Þú
ert letingi.
— Þú átt að vægja fyrir bróður þínum,
sagði móðir hans ásakandi. Mundu að
hann er yngri en þú.
— Eg steindrep þær næst þegar þær
koma inn á akurinn, sagði hann reiður. —
Svona var það æfinlega. Foreldrar
þeirra héldu með Abel, og það jafnt fyrir
því, þótt hann hefði á röngu að standa.
En þeim var aftur á móti nákvæmlega
sama um hann. Þótt hann umgengist þau
daglega var hann einn síns liðs, — al-
einn. —-------
---------- Svo var það einn dag nokkru
seinna, að Kain kom að öllum geitum
bróður síns, þar sem þær voru að háma í
sig nærri því fullþroskað kornið á akrin-
um hans. Á einhvern dularfullan hátt
höfðu þær komizt í gegnum limgirðing-
una, sem hann hafði sett upp í kringum
hann til varnar. Það rétt sá á hornin á
þeim upp úr grasinu, þar sem þær voru
að naga öxin af stönglunum.
Þessi sjón gerði hann frávita af reiði.
Hann greip stóreflis lurk og stökk inn í
hópinn, sem tvístraðist í allar áttir. En
þótt þær yrðu hræddar, vildu þær ekki
fara burt fyrr en í fulla hnefana. Þær
hlupu sitt á hvað, skrækjandi og jarm-
andi, og Kain á eftir með lurkinn á lofti,
og vei þeirri, sem ekki var nógu snör í
snúningum.
Gamla, stóra forustugeitin með snúnu
fallegu hornin, var verst viðureignar. Að
lokum náði hann henni og lét lurkinn
ganga á henni, unz hún lagðist á hliðina,
rétti frá sér alla fætur og hreyfði sig ekki
framar.
En reiði hans rénaði ekki, þótt hann
gengi af einum geitargarmi dauðum. Helzt