Nýjar kvöldvökur - 01.04.1938, Blaðsíða 26

72
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
ólag, — þá var ekki gott að vita upp á
hverju hún kynni að finna.
Gaston var farinn, og hún litaðist um
í herberginu eins og hundelt dýr. Bara
að hún gæti komizt á brott; en enginn
möguleiki virtist á því, að hægt væri að
flýja frá allri þessari eymd og kvalræði,
sem henni var nú orðið allt að því ofraun
að bera-
Og þó var ein leið, sem henni hafði oft
komið til hugar, til að losna við allt þetta.
Og hún hafði þrásinnis svipazt um eftir
því, sem til þurfti, svo að hún gæti fram-
kvæmt áform sitt. En höfðinginn hafði
einnig gert sínar ráðstafanir. Dag einn
hafði virzt, sem þetta örþrifaráð hennar
ætlaði að heppnast, og eftir augnabliks
hik hafði hún rétt út höndina til að grípa
marghleypuna, sem hann hafði lagt á
borðið, en í sama vetfangi lagðist sterk
hönd og þung, óvænt ofan á hönd hennar.
Hann tók vopnið frá henni, rólegur og ó-
snortinn, opnaði skothylkjahólfið og sýndi
henni að það var tómt. „Þú heldur þó lík-
lega ekki, að ég sé hreinn og beinn asni?“
hafði hann spurt svo rólega, að rödd hans
bar ekki vott um snefil af geðshræringu.
Og upp frá þessu hafði hann gætt henn-
ar vandlega dag og nótt. Hún faldi and-
litið í höndum sér. „Ó, Guð minn góður!
Á þá þetta aldrei að taka enda! Á ág
aldrei að komast búrt frá honum?“
Allt í einu spratt hún á fætur og tók
að reika eirðarlaus aftur á bak og áfram
um tjaldið. Einveran varð henni að lok-
um alveg óbærileg — heldur allt annað
en að vera alein í þessu stóra, mannlausa
tjaldi! Þá heyrði hún rétt í þessu hávaða
utan að og langaði þá til að grennslast
eftir hvað um væri að vera og gekk því
út undir tjaldskýluna- Þar rétt fyrir utan
stóðu þeir höfðinginn, Gaston og Yusef
og horfðu á báltrylltan hest eða tryppi,
sem tveir eða þrír menn strituðu við að
halda í skefjum. Hinum megin, fjær
tjaldinu, sá hún hóp Araba í hálf-hring
— sumir á hestbaki, en aðrir á fæti. Þeir
afmörkuðu að utanverðu stórt, opið
svæði milli sín og tjaldsins. Þeir voru all-
ir ákafir og æstir, og töluðu hátt og pöt-
uðu höndunum. Reiðmennirnir riðu í sí-
fellu fram og aftur í yzta hring.
Díana hallaði sér upp að öðru lang-
spjótinu, sem hélt uppi skýlunni og virti
fyrir sér þetta fjölbreytta líf, er hér blasti
við augum hennar. Þessar vinjar lágu
mörgum mílum sunnar en staður sá, er
hún fyrst var flutt til, en þaðan höfðu
þau flutt fáum dögum eftir að hún hafði
verið tekin til fanga. Þetta var dásamleg-
ur staður. Fjarlægar hæðir lágu eins og
fögur umgerð langt í burtu, dökkar og
mistursveipaðar í síðdegisbjarmanum.
Hvít tjaldborgin bar við háa og beinvaxna
pálma vinjanna, og Díana lét augun
hvarfla út yfir umhverfið og hina villi-
mennskulegu menn í víðum, hvítum
sloppum og fallega villihestinn, sem var
algerlega trylltur af ótta og styggð við
hávaðasama mennina; hann sló og prjón-
aði og beit mennina, sem héldu í hann.
Eftir skamma stund rétti höfðinginn upp
aðra höndina, og einn mannanna ruddist
fram gegnum mannþyrpinguna, nálgaðist
höfðingjann og beygði sig djúpt til jarðar.
Höfðinginn sagði fáein orð við hann.
Maðurinn laut honum á ný og glotti, svo
að skein í hvítan tanngarðinn. Svo sneri
hann sér við og nálgaðist mennina, sem
voru að fást við hestinn í miðjum hringn-
um.
Díana rétti úr sér og fylgdi með mikilli
eftirvæntingu því, sem nú fór fram. Það
átti auðsjáanlega að temja hestinn —
enda var búið að leggja hnakk á hann.
Nú þustu fleiri menn til og héldu honum
— aðeins augnablik, og maðurinn var í
einu vetfangi kominn á bak. Þá slepptu
hinir taumimum og stukku til hliðar og
flýðu allt hvað fætur toguðu til að forð-