Nýjar kvöldvökur - 01.04.1938, Blaðsíða 16

62
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
myndir þú bera höfuðið hátt og líta
björtum augum á lífið.
— Ef ég segði þér allt, Semit, myndi
velvild þín snúast upp í fyrirlitningu, og
þú myndir kalla á þræla þína, til þess að
reka mig burt frá augliti þínu.
— Ógæfa þín veldur mér sorgar, sonur
minn, sagði Semit og lagði aðra hendina
hughreystandi á öxl unga mannsins. Viltu
ekki trúa mér fyrir því, sem vekur þér
svo sáran harm í hjarta?
— Snertu mig ekki, sagði Kain, og
stökk á fætur. En ég skal segja þér allt,
en ekki í því skyni að réttlæta mig, eða
ætlast til að þú takir þátt í óhamingju
minni. Hana verð ég að befa einn. —
Hendur mínar eru flekkaðar blóði. — Ég
drap bróður minn.
— Ég virði hreinskilni þína, sonur
minn, mælti Semit eftir stundarþögn, og
strauk ákaft skegg sitt. Margur hefði kin-
okað sér við að ákæra sjálfan sig fyrir
bróðurmorð. Ég dæmi þig ekki. Tæplega
hefir þú unnið það verk að orsakalausu.
— Hann var yngri en ég, hélt Kain
áfram í ákafri geðshræringu, án þess að
gefa því gaum, sem hinn sagði. Foreldrar
okkar elskuðu hann meira en mig, og ég
var látinn einn og afskiftalaus. Ég gat
aldrei látið mér þykja vænt um hann,
mér fannst hann hafa rænt foreldrum
mínum frá mér. — Honum var hrósað og
fyrirgefið það sem ég var skammaður
eða barinn fyrir. Allt var gott, sem hann
gerði. Hann naut umhyggju og ástúðar.
Ég var lítilsvirtur. Sú bölvun, sem fylgir
því að vera einn og yfirgefinn af öllum
ío) herti hugarfar mitt gagnvart honutn,
og einu sinni er okkur greindi á, gat ég
ekki stillt mig lengur. — Ég drap hann.
Ég sá það strax, hélt hann áfram eftir
litla þögn, og mesta geðshræringin var
horfin úr rödd hans, en því miður aðeins
of seint, að með þessu hafði ég aðeins
aukið á ógæfu mína og einstæðinsskap.
Ég gat ekki umgengist foreldra mína.
með hendur mínar flekkaðar af blóði
bróður míns. Ég flúði út í eyðimörkina
til að deyja. í marga daga og nætur reik-
aði ég áfram, án þess að vita hvert ég
stefndi, en ég fékk ekki að deyja, Arína.
dóttir þín fann mig og bjargaði lífi mínu.
— Mikil er ógæfa þín, mælti Semit
hugsandi og áhyggjufullur, þegar Kain
hætti, en þrátt fyrir það er ekki ástæða
fyrir þig að örvænta. Allt hefir sinn til—
gang, einnig það, að þér var bjargað frá
dauða. Að vísu hefir þú unnið illt verk,,
en þú hefir fyrir þá sök þolað miklar
raunir. Engin hegning er þyngri en sú,
sem okkar eigin samvizka leggur okkur á
herðar. Það sem liðið er verður ekki aft-
ur tekið, en þrátt fyrir það er engin
ástæða til þess að gefa upp alla von um
hamingju og ’hugarfrið.
— Hamingja og hugarfriður, endurtók
Kain með þreytu- og vonleysishreim í
röddinni. Hvernig ætti ég að geta öðlast
það hvorttveggja eftir allt það, sem liðið
er?
-— Tíminn læknar öll mein smátt og
smátt, og ef þú berð höfuðið hátt og lítur
með djörfung og trausti til framtíðarinn-
ar, verður það fyrr en varir. Eigi getur
þú flakkað um jörðina, eins og flóttamað-
ur, allt þitt líf. Einhverntíma verður þú
að staðnæmast, reisa þér bú, taka þér
konu, sem elur þér börn, og gerir líf þitt
auðugra og betra. Á annan og betri hátt
getur þú ekki friðþægt fyrir brot þitt, en
með því að vekja bróður þinn aftur til
lífs, — í afkomendum þínum. — Ef til
vill hefir þú satt að mæla Semit, en þú
verður að minnast þess, að ég hefi lifað
við önnur og ólík lífsskilyrði, en aðrir
menn. Útþrá og þekkingarþorsti hefir
alltaf brunnið mér í blóði, og þeim þrám
er ennþá að litlu leyti svalað, hvað sem
öðru líður.
— Kain, sonur Adams. Ég skil þig, og