Nýjar kvöldvökur - 01.04.1938, Blaðsíða 44

90
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
hefi kúlu í minni. Fáðu mér nú aftur pen-
ingabuddrma mína, annars skýt ég þig nú
strax.“
Svarti Mads leit á prestinn og sá að hér
var ekki um neitt að villast, og nauðugur
rétti hann honum peningabudduna.
„Þú reyndist mér slyngari“, rumdi hann
fokvondur.
„Það er rétt“, sagði séra Jesper, „og
vertu sæll, sonur minn“.
Séra Jesper reið svo heim til sín með
peningana sína.
En Svarti Mads hvarf burtu úr hérað-
inu. Þessi prestur var hans ofurefli, þótt
hann væri bæði lítill og grannur.
Æfi sína endaði Svarti Mads, sem flest-
ir aðrir ræningjar. Hann var skömmu
seinna tekinn höndum og hengdur.
Þ. M. J. þýddi.
Frá Ólafi Kollubor.
(Handrit Gísla Konráðssonar).
Ólafur hét einn af húskörlum Jóns
sýslumanns (og Salarráðs að nafnbót) á
Melum. Ólafur var við aldur, þungur til
vinnu og kallaður Kollubor. Mjög var
hann morgunsvæfur og seinn til verka.
Griðka ein hét Ragnhildur, og var hún á
Melum. Tók hún það upp, að vekja Ólaf á
hverjum morgni. Gazt honum illa að því
og hugði að hefna á henni og freista til
þess með galdri. Kirkjugarður forn er á
Melum. Fór Ólafur til nótt eina, er haust-
aði og gróf eftir mannsbeini. Ætlaði nú
að launa Ragnhildi eftirreksturinn og
laumaði beininu undir kodda hennar. Liðu
svo þrjár nætur og var Ragnhildur heil
sem áður. Undraði Ólaf það og hugði, að
mein mætti orka, ef sjálfur svæfi hann á
beininu áður, og tók nú það ráð, að sofa
sjálfur á því, en þó all æðrufullur. Brá þá
svo við, að hann sýktist.
Ingunn húsfreyja hagræddi honum eitt
sinn, og fann þá beinið, og lét bera til
kirkjugarðs og grafa. Við það batnaði
Skrítlur.
Dómarinn: Þú ert kærður fyrir að hafa
hent félaga þínum niður af smíðapallin-
um.
Sá kærði: Já, fyrirgefið hr. dómari.
Þetta orsakaðist þannig, að ég og Karl
urðum ósáttir, og þá tók ég hann og lét
hann hanga utan við pallinn, og þá sagði
hann: „Ef þú sleppir mér ekki, þá kalla
ég á lögregluna“. Nú, þá sleppti ég hon-
um, því að ég kærði mig ekki um að kom-
ast í tæri við lögregluna.
Sálarfræðingur nokkur var að rann-
saka áhrif vínanda á sálarstarfsemi
manna. Meðal annars fékk hann leyfi til
að koma í fangelsi til þess að grennslast
eftir því, að hve miklu leyti vínandi væri
orsök að glæpum.
»Segið mér«, sagði hann við fyrsta
fangann sem hann hitti; »er það fyrir
brennivín, eða aðra sterka drykki, að þér
eruð hingað kominn?«
»Já, það megið þér bölva yður upp á«,
svaraði fanginn.
»Hvernig þá?«
»Bæði kviðdómendurnir og dómarinn,
sem dæmdu mig, voru blindfullir«, svar-
aði fanginn.
Fór sína leiÖ.
„Hvað sagði kærastinn þinn, þegar hann
fékk að vita, að pabbi þinn hefði tapað
öllum eigum sínum?“
„Ég veit það ekki. Ég hefi ekki séð hann
síðan.“