Nýjar kvöldvökur - 01.04.1938, Blaðsíða 37

AR AB AHÖFÐIN GINN
83
hann nú loksins fékk að ráða sér sjálfur,
þaut hann af stað eins og elding, og vind-
urinn hvein sem ofviðri um eyru Díönu.
Henni kom ekki einu sinni til hugar hvað
kynni að verða um Frakklendinginn, sem
hún hafði skilið eftir einsamlan og hest-
lausan, örlögunum ofurseldan, margar
mílur frá tjaldbúðunum — hann var nú
um hríð algerlega útilokaður úr huga
hennar. Hún hugsaði þessa stundina að-
eins um sjálfa sig. Bragð hennar hafði
heppnast, ef til vill einmitt sökum þess,
hve það var einfalt og óbrotið. Hún var
frjáls, frjáls! Hafði enga áætlun, enga
hugsun, hvað gera skyldi, né hvert halda
skyldi, nema það eitt að stefna til norðurs.
Hún hafði eins og veika von um, að skeð
gæti, að hún rækist á hóp friðsamra Araba,
sem gegn loforði um góða borgun fylgdu
henni aftur til menntaðra manna. Þeir
kunnu flestallir dálítið hrafl í frönsku,
og hún ofurlítið í arabisku- Henni var
full ljóst, að það var hreinasta brjálæði,
að ríða einsömul yfir eyðimörkina, en
hvað skeytti hún um það! Hún var frjáls,
frjáls! Og hugsunin um þetta frelsi gerði
hana svo vonglaða, að hún tók að hlæja
hátt og kalla upp yfir sig, eins og hún
væri ekki með öllum mjalla. Og þessi
óstjórnlega gleði hennar hafði einnig
áhrif á gæðinginn, sem herti enn meira á
sprettinum. Díana vissi vel, að hún gat
ekkert við hann ráðið, og ekki einu sinni
stöðvað hann, þótt hún vildi, en henni
var algerlega sama um það þessa stund-
ina. Þeim mun betra! Hann myndi ein-
hverntíma þreytast.
(Framh.).
----------
Hún: „Elsku Viggó, hvað ertu að hugsa
um?“
Hann: „Ó, María, eg er að hugsa um, að
þetta er seinasta kvöldið, sem við verðum
saman, þangað til á morgun“.
SÆVOFAN.
— Þýtt úr dönsku. —
„Skárra er það nú veðrið“, tautaði Hin-
riksen yfir-stýrimaður um leið og hann
kom inn í káetuna og hristi sig eins og
hundur nýdreginn af sundi. Olíufötin
hans voru fannbarin, og ísnálar glitruðu
bæði í augabrúnum hans og í dökku
skegginu.
Inni í káetunni var hlýtt og notalegt,
og þó að klukkan væri ekki nema 4, var
samt búið að kveikja á lampanum, því að
dagsbirtunnar naut ekki nema stutta
stund sökum hinnar ógurlegu stórhríðar,
sem gufuskipið Marz hafði nú barist gegn
á þriðja dægur.
„Jólaveður?11 sagði Hinriksen, um leið
og hann hengdi upp olíufatnað sinn og
settist síðan við borðið andspænis skip-
stjóranum. „Já, það er rétt. Er ekki af-
fangadagurinn á morgun?“
„Kaj segir, að jólanóttin sé í kvöld“,
svaraði Hinriksen og horfði brosandi á
kviklega káetudrenginn, sem í sörnu svif-
um kom inn með rjúkandi heitt te handa
stýrimanninum. „Og það þarf varla að
efa, að hann viti það. Þetta eru fyrstu
jólin, sem hann er að heiman“.
Hinriksen greip nú bolla sinn báðum
höndum og slokaði sjóðheitan drykkinn,
en vatnið rann ofan eftir andlitinu, þegar
ísinn bráðnaði í hári hans og skeggi.
„Aumingja Kaj“, sagði hann og brosti
góðlátlega til káetudrengsins. „Svona fór
það nú, að ekki náðum við heim fyrir
jólanóttina. Heldurðu nú ekki, að mamma
verði hrædd um litla drenginn sinn?“
„Nei“, svaraði Kaj öruggur. „Mamma
veit vel, hvernig okkur sjómönnunum
líður, og svo er ég nú líka með pabba“,
og hann leit um leið til skipstjórans. En
11*