Nýjar kvöldvökur - 01.04.1938, Side 38

84
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
drengurinn var einkabarn hans og auga-
steinn.
Helmar skipstjóri brosti þunglyndis-
lega. „Jú, — auðvitað verður hún hálf-
óróleg. Ég vonaði fastlega að ná heim í
kvöld, en gangi allt þolanlega, komumst
við samt heim seinni partinn á morgun.
En í kvöld verðum við að láta okkur
nægja þetta hérna“, — og hann benti á
lítið jólatré, sem stóð alskreytt í einu
káetuhorninu. — „Ég held, að hann sé að
hvessa“, bætti hann við hálf-órólegur, er
skipið fleygðist nærri því á aðra hiiðina
og heljar mikill brotsjór buldi á þilfarinu.
„Já, hann er venjulega heldur krappur,
sjórinn, hérna úti fyrir henni Hlésey“,
sagði Hinriksen, „en fyrir svona stór
gufuskip gerir það nú ekki mikið til. Það
var eitthvað annað í þann tíð, er ég fór
með seglskipum“. Hann þagnaði og hlust-
aði stundarkorn. „Þetta er rétta veðrið
fyrir Sœvofuna“, bætti hann við í hálfum
hljóðum og eins og við sjálfan sig. „Sæ-
vofuna?“ sagði skipstjóri brosandi. „Er
hún á ferðinni hér um slóðir?“
„Sævofan fer um öll höf“, svaraði Hin-
riksen.
„Hefirðu sjálfur séð hana?“ spurði
skipstjóri.
„Nei, en ég hefi þekkt ýmsa, sem hafa
séð hana“, svaraði Hinriksen stillilega.
„Faðir minn sá hana einu sinni of oft.
Hann fórst í Indlandshafi“.
Helmar lauk úr bollanum og brosti í
laumi að hjátrú stýrimannsins. „En það
er nú samt ekki alltaf svo, að hún boði
feigð og sjóslys“, sagði hann.
„Nei“, svaraði Hinriksen stillilega. „En
það er nú einmitt það versta, að maður
veit það aldrei fyrirfram, hvort koma
hennar boðar gott eða illt“. Hann var nú
búinn úr bollanum og stóð upp. „Ég held,
að ég leggi mig nú út af einn eða tvo
klukkutíma", sagði hann.
Stóreflis brotsjór steyptist á ný yfir
skipið, sem hrisstist ógurlega, þegar
skrúfan kom upp úr sjónum og snerist í
tómu loftinu. Stýrimaðurinn hentist aftur
ofan í sætið, en Kaj stökk að borðinu og
bjargaði bollanum, sem annars hefði olt-
ið niður á gólf. Skipstjórinn reis nú á
fætur.
„Ég held ég verði að ganga upp og vita,
hvernig Andersen líður“, sagði hann og
fór að klæða sig í olíufötin. „Mér lízt ekki
meira en svo á þetta“. Hann hljóp síðan
upp stigann og opnaði hurðina, og heyrð-
ist þá veðurgnýrinn greinilega niður; en
er hann hafði lokað hurðinni kyrrðist
nokkmmveginn aftur.
„Hinriksen!“ sagði Kaj, „hver er hún,
þessi Sœvofa?“
Stýrimaðurinn leit til drengsins. „Hver
hún er?“ svaraði hann hæglátlega. „Það
veit ég nú eiginlega ekki. Það er að lík-
indum einhver aumingja vansæl sál, sem
sökum synda sinna finnur hvergi hvíld
eða frið og verður því að flækjast fram
og aftur um höfin.
„Já, en hvernig lítur hún út, og hvað
gerir hún?“ spurði drengurinn ákafur.
„Hún er í olíufötum og með sjóhatt á
höfði. En annars er hún bara beinagrind.
Stundum situr hún uppi í reiðanum og
bendir þaðan í ákveðna átt, og sé þá stýrt
eftir bendingu hennar, skeður ætíð eitt-
hvað, annaðhvort gott eða illt, en hvort
heldur, — það veit maður ekki fyrr en
eftir á“.
„En ef við sæjum hana nú í kvöld, þá
gæti það ekki táknað neitt illt“, sagði
Kaj. „Hún myndi alls ekki fá leyfi til
þess á heilaga jólanótt“.
„Nei, það er nú sennilegt“, svaraði
stýrimaður. „En nú skulum við hætta að
hugsa um hana. Nú fer ég að sofa. Vektu
mig svo eftir tvo tíma, þá verð ég að fara
á vörð aftur“.--------
Klukkan var hér um bil 4, þegar Hin-
riksen stýrimaður kom aftur á vörð.