Nýjar kvöldvökur - 01.04.1938, Blaðsíða 28

74
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
glumdu við úr öllum áttum, og sjálfur
kom hann hlæjandi aftur til höfðingjans
og pataði höndum og yppti öxlum. Þeir
spjölluðu saman stundarkorn, en of lágt
til þess, að Díana gæti heyrt orðin, og
því næst gekk Ahmed Ben Hassan aleinn
inn í hópinn- Díana greip andann á lofti.
Hún skildi þegar hvað hann ætlaði sér, og
gekk tvö eða þrjú skref út úr fortjaldinu
og mætti Gaston, sem var að vefja vasa-
klút utan um sár á annari hendinni.
„Monseigneur:!: ætlar að reyna?“ sagði
hún hratt og dálítið hikandi.
Gaston leit snöggt á hana. „Reyna,
madame?“ tók hann upp aftur í einkenni-
legum tón. „Já, hann ætlar að reyna!“
Enn á ný sat reiðmaður í hnakknum, og
einkennileg kyrrð og þögn féll á hinn há-
væra hóp, sem nú horfði á leikinn með
sterkri eftirvæntingu. Díana fylgdi nú
því, sem fram fór, með björtum, harð-
neskjulegum augum, og hjartað barðist
tryllingslega í brjósti hennar. Hún sár-
þráði það og óskaði þess, að ótemjan
steindræpi hann — og óskaði samtímis á
hinn bóginn, andstætt öllum rökum, að
sjá hann temja hana og yfirbuga. íþrótta-
mannseðlið var nú vaknað hjá henni, og
hún tók lifandi þátt í bardaga þeim, er
fram fór fyrir augum hennar. Hún hataði
hann, og hún vonaði þá og þegar að sjá
hann liggja sundurkraminn á jörðinni, en
neyddist samstundis til að dást að hinni
frábæru reiðmennsku, er hún nú var vott-
ur að. Höfðinginn sat fastur og óbifanleg-
ur í hnakknum, eins og hestur og maður
væru samfelld heild, og allar tilraunir ó-
temjunnar að henda honum af baki urðu
algerlega árangurslausar. Hesturinn kast-
aði sér út á hliðarnar á víxl, þeyttist á-
fram í blindum tryllingi, stóð allt í einu
*■ Monseigneur þýðir eiginlega: herra minn. Er
nú notað aðeins við mjög háttstandandi per-
sónur. ' Þýð.
fastur sem klettur og spyrndi við fótum,
í þeirri von að losna við reiðmanninn,
hringsnerist svo eldsnöggt eins og skopp-
arakringla, að ætla mætti, að hann næði
aldrei aftur fótfestu- Svo prjónaði ótemj-
an hátt í loft upp, hærra og hærra, steypti
sér svo niður á fjóra fætur og byrjaði
á nýjan leik án þess að varpa mæðinni.
„Madame! Sjáið þér nú til!“ Það var
Gaston, sem kallaði, og Díana sá höfðingj-
ann líta aftur fyrir sig, og er ótemjan
næst dansaði á afturfótunum, tók höfð-
inginn fast í taumana og kippti honum ró-
lega aftur á bak og sveiflaði sér sam-
tímis með heljarafli úr hnakknum, áður
en ótemjan lá afvelta í sandinum; og um
leið og skelkuð og æðisgengin skepnan
var komin á fætur, sat höfðinginn í
hnakknum. Og nú hófst leikur, sem Díana
gleymdi aldrei síðan. Það var úrslita-
þrautin, sem hlaut að enda með ósigri
annarshvors aðiljans, mannsins eða hests-
ins. Og höfðinginn hafði ákveðið, að
maðurinn skyldi sigra. Þetta varð hegn-
ing, sem hið skelkaða dýr myndi al-
drei gleyma. Reipdráttur .og átök milli
heljarafls mannsins og tryllings hestsins.
Andstyggileg sýning á hrottalegu afli og
miskunnarlausri grimmd. Díönu lá við
svima, og hún var veik af andstyggð og
hryllingi þegar frá upphafi. Hana langaði
til að snúa sér undan, en augu hennar
héngu við það, sem fram fór. Kyrðin og
þögnin, er hvílt hafði yfir mannfjöldan-
um, var nú rofin af hrifni-trylltum hróp-
um og öskri, og mennirnir ruddust áfram
í mesta ákafa, en þustu svo undan aftur,
eins og fætur toguðu, ef hófar ótemjunn-
ar leiftruðu of nærri þeim-
Díana skalf og nötraði frá hvirfli til
ilja. Hún kreppti og opnaði hnefana á
víxl og starði á manninn, er virtist sam-
vaxinn hestinum, sem hann sat á. Ætlaði
þetta þá aldrei að taka enda? Á þessu
augnabliki var henni alveg sama, hvor