Nýjar kvöldvökur - 01.04.1938, Blaðsíða 33

AR AB AHÖFÐIN GINN
79
ungs drengs, léttur og stæltur gangur
hennar og höfuðið, sem hún bar hátt og
sjálfbyrgingslega, allt minnti hann á einn
af hinum kynhreinu gæðingum hans- Hún
var jafn fögur og jafn tryllt og ótamin
og einn þeirra. Og eins og hann tamdi þá,
ætlaði hann að temja hana líka! Og hún
var nú orðin all mjög tamin, en ekki til
fulls; og við nafn Allah! Hún skyldi verða
það! Hann sveiflaði til fætinum og rak
hann af tilviljun í hálsbandið, sem hún
.hafði fleygt frá sér á gólfteppið- Hann
tók það upp og kallaði á hana. Hún kom
hægt og tregt, og þrái og mótþrói lýsti
úr augum hennar.
Hann rétti henni hálsbandið þegjandi,
og hún horfði á það þögul, en leit ekki
ú hann. Hjarta hennar tók að slá hraðara,
og hún fölnaði smárn saman og varð alveg
hvít í framan. „Taktu það! Ég óska þess!“
sagði hann rólega.
„Nei!“ hvíslaði hún svo lágt, að varla
heyrðist.
„Þú berð það til þess að gleðja mig“,
sagði hann í sama þýða tón og með gamla
hæðnisleiftrið í augunum, — „og til að
gleðja mína höfðingjasál. Því að ég hefi
höfðingjasál, þó að ég sé bara Arabi!“
„Ég vil það ekki!“
Hæðnisglampinn í augum hans hvarf í
einni svipan fyrir hinu venjulega tryll-
ingslega leiftri, og hann hleypti hnykluð-
um augnabrúnunum og varð þungur á
svip. „Díana! Þú gerir eins og ég segi!“
Hún beit á neðri vörina, unz blæddi
undan. Hefði hann aðeins viljað hrópa
hátt og buldra og bölsótast, eins og karl-
manna er siður, þá fannst henni, að hún
gæti boðið honum byrginn og þverskall-
ast miklu lengur. En þessi stöðuga kalda
°g rólega heiftúð hans var langtum ægi-
legri og lamaði hana með þögulum krafti
sínum. Hún hafði aldrei heyrt hann
hækka róminn í reiði og ekki einu sinni
tala hraðara né með ákafa — alltaf í sama
hæga, lága róm, en með hljómblæ og
augnaráði, sem var ægilegra en nokkurt
reiðikast- Hún hafði séð menn hans bug-
ast undan augnaráði hans, er hún af til-
viljun hafði staðið nálægt þeim, án þess
þó að geta heyrt, hvað hann sagði. Það
var tilgangslaust að strita á móti — hann
myndi sámt, eins og ætíð áður, sigra að
lokum. Hún leit undan augnaráði hans;
hún andaði þungt, og brjóst hennar
sté og hneig undir léttu silkinu. Hún
skalf og nötraði öll, er hún rétti út hönd-
ina eins og í blindni og tók hálsbandið.
En er hún fann kalda steinana snerta
háls sinn, var eins og hjaðnað hugrekki
hennar vaknaði til nýs lífs. Hún lyíti
höfði þrákelknislega og brennandi roði
flaug upp í kinnar hennar, hún opnaði
munninn —- en hann dró hana söggt að
sér og lagði höndina á munn hennar: „Já,
ég veit það! Ég veit það! Ég er skepna,
djöfull! Þú þarft ekki að segja mér það
aftur! Það fer að verða dálítið leiðigjarnt.
Hönd hans rann niður yfir öxlina á henni,
og fingur hans gripu fast utan um hand-
legg hennar. „Hve lengi ætlarðu að
þrjóskast við mig? Heldurðu ekki að það
væri hyggilegast — eftir allt það, sem þú
hefir séð í dag — að kannast við, að pað
er ég, sem er húsbóndi hérna?“
„Þér eigið við, að þér munið fara með
mig, eins og þér fóruð með unga hestinn
í dag? hvíslaði hún, og augu hennar litu
ómótstæðilega til hans aftur og mættu
augnaráði hans.
„Ég á við, að þér hljóti loksins að verða
það ljóst, að vilji minn er lög, sem hlýða
ber.“
„Og ef ég geri það samt ekki!“ Hún tal-
aði svo lágt, að hann varð nærri því að
gizka á, hvað hún sagði.
„Þá mun ég kenna þér það, og ég held,
að mér takist það bráðum!“
Hún skalf og titraði í höndum hans.
Þetta var hótun, en hún vissi ekki, hve