Nýjar kvöldvökur - 01.01.1939, Síða 14

8
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
Björgvin Guðmundsson:
Eftirspil.
(Skrautsýning).
(Nærri niyrkur, og umhverfi sést mjög óglöggt.
Nálægt miðju leiksviði aftan til er lágt afdrep
eða steinn, og fram af honum snjóskafl, sem
nemur við brún þess og hallar fram. Snjóstormur).
HALLA (kemur reikandi í göngulagi, ráf-
ar um leiksviðið meðan hún talar, og
staðnæmist loks vinstra-megin í snjó-
skaflinum. Hún talar slitrótt).
HALLA: Ó, guð minn góður. — Nei, —-
nei,-----það er enginn guð til.--------
Æ, — æ. — Allt tapað,-------allt tapað,
-----allt.------Hann ætlaði að skilja
mig eina eftir í kofanum:--------Hann
sagði að ég væri ljót. — Ég, — ég sem
fórnaði öllu fyrir hann. ö 11 u. (Örvingl-
uð og grimm í máli). Það er hann sem
verður einn til í kofanum. Hann, sem
ætlaði að yfirgefa mig. — Ég hata hann.
(Fellur saman).-----Æ, — æ. Allt tap-
að. — — Allt misst. (Er komin að skafl-
inum). Ég hefi glatað öllu.----Öllu, —
og líka ástinni í sjálfri mér. (Þegir and-
artak). Ég heyri barnsgrát. — Ó, ó.
(Tekur fyrir eyrun, og hnígur niður í
skaflinn. Stutt þögn. Rödd Eyvindar í
nokkurri fjarlægð): Halla. (Nær):
Halla.
EYVINDUR (kemur inn, reikandi, og lit-
ast um. Kallar í örvæntingu): Halla.
(Reikar að skaflinum. í hálf-kæfðum
róm): Halla. (Verður hennar var í fönn-
inni. Hrópar, yfir sig glaður): Halla. —
Elskan mín. (Fleygir sér niður í skafl-
inn við hlið hennar, og faðmar hana
ákaft að sér): Elsku Halla mín. Aldrei
hefi ég fundið ems vel og nú hve vænt
mér þykir um þig. Aðan, þegar ég kom
inn í tóman kofann og saknaði þín,
fannst mér veröldin verða að engu. Mér'
fannst að jafnvel himnarnir gætu ekki
rúmað sorg mína og ást.-------Ég fann
svo sárt til þess hve harður ég hafði
verið við þig að mér þótti engin refsing
nógu þung á mig fyrir það.--------Get-
urðu fyrirgefið mér það?------Geturðu
fyrirgefið mér allt? (Þegir andartak):
Elsku Halla mín. Þú verður að fyrir-
gefa mér áður en við deyjum bæði, —
því að nú vil ég það sama og þú, — að-
við deyjum saman hér í skaflinum,
Fyrirgefðu mér, Halla, og segðu að þú
elskir mig, þá dey ég glaðastur allra
manna. (Lagið „Allt eins og blómstrið
eina“ leikið veikt á orgel bak við tjöld-
in).
HALLA: Við elskum hvort annað, og
fyrirgefum hvort öðru allt. (Þau hjúfra
sig hvort að öðru). Nú er gott að deyja.
(Þögn, nema lagið er leikið áfram).
(Hvít barns-vera kemur inn, og rtað-
næmist utarlega á framanverðu leik-
sviði).
HALLA (rís snögglega upp. Hást): Hvað
er þetta? (Hrópar): Tóta! (Fórnar hönd-
unum og hnígur niður. í sama bili
hverfur barns-veran).
EYVINDUR (rís upp til hálfs. Lýtur yfir
Höllu): Hún er að deyja. — Ó, guð,
Miskunna þú okkur. (Hnígur niður.
Lagið leikið áfram.
Tvær hvítar verur koma inn, sín frá.
hvorri hlið. Þær staðnæmast með upp-
lyftum höndum hvor gagnvart annari á
baka til við skaflinn. Orgel-leikurinn
hættir).
1. VERA (Höllu megin): Nú er hún að
skilja við.
2. VERA (Eyvindar megin): Við fögnum
því. (Veikt orgel-spil, „Hærra minn guð
til þín“. Það birtir ögn).
SVIPUR HÖLLU (svefnlegur og óstyrk-
ur, rís hægt upp bak við höfðalag
Höllu).