Nýjar kvöldvökur - 01.01.1939, Qupperneq 17

SÝSLUMANNSDÆTURNAR
11
taka enda. — Við verðum að hugsa um
að spara ofurlítið, svo að við getum gift
okkur —
„Puh — gifta okkur“, greip Hilda fram
í, það liggur ekkert á með það. Við verð-
um þó að skemmta okkur ofurlítið fyrst“.
„Já, en Hilda — það er þó takmarkið —
að þið getið gift ykkur“, skaut Aníta inn
í hæglátlega.
„íssj, takmarkið! Þið segið alltaf allt
svo agalega leiðinlega. — Jæja þá — settu
nú ekki upp svona vandræðasvip, góða
Aníta. — Úr því þú segir, að það sé tak-
markið — jæja, gjarnan það, mín vegna.
— Hamingjan gæfi, að það væri kominn
morgun. — Nú förum við að hátta“.
Aníta lá lengi vakandi, eftir að Hilda
v'ar sofnuð með vekjaraklukkuna í fang-
inu. Hún reyndi að hugsa um Weymann,
sem var svo reglulega skemmtilegur —
en það stoðaði lítið. — Það er svo erfitt
að valdbjóða hugsunum sínum. —
Loksins — loksins sofnaði hún.-----
Malla frænka kom hljóðlega inn til að
slökkva ljósið. Það hafði lýst inn um
dyragættina til hennar og haldið fyrir
henni vöku —- hún skildi, að þær höfðu
sofnað frá því.
Hún stóð lengi kyrr og horfði á báðar
ungu stúlkurnar, sem henni þótti svo
innilega vænt um. Enginn þekkti þær
eins vel og Malla frænka. — Hún brosti,
er hún leit á Hildu með vekjaraklukkuna
í fanginu: „Ærsladrósin þín“, tautaði hún
lágt. Og: „Veslingurinn litli“, hvíslaði
hún og leit ástúðlega á Anítu, sem lá
með spenntar greipar. —
Malla frænka þekkti smá-telpurnar
sínar.
Jól og nýár voru um garð gengin með
öllum sínum skemmtunum og ralli.
„Guði sé lof“, sagði Erlingur Hauss,
„já, því það verður þó að vera eitthvert
hóf á þessu“:
Hann sat á eldhúsborðinu hjá móður
sinni og horfði á hana slétta og stífa lín.
„Já, mér finnst líka, að allt eigi að vera
í hófi“, sagði frú Hauss og brosti, „en
Hilda litla er nú alveg óseðjandi í þá átt“.
Erlingur Hauss yppti öxlum gremju-
lega.
„Já, það er ekki einusinni skynsemis-
glóra í henni heldur. Nú höfum við hald-
ið þessu áfram í þrjá mánuði á þennan
hátt. Alveg glórulaust. Og þvílík peninga-
bruðlun. — Ég sagði við hana hérna um
daginn, að nú yrði ég að fara að spara,
svo að við gætum hugsað til að gifta okk-
ur einhverntíma — þá segir sú litla:
Jæja, góði bezti — úr því þú segir það
svo — en það er svo heimskulegt. Ég hefi
nóga peninga. — Ég reyndi að útskýra
það fyrir henni, að við ættum að lifa og
stofna heimili með mínum peningum. En
hún hélt, að það hlyti að vera hér um bil
það sama. Hennar væri mitt, og mitt væri
hennar o. s. frv.-----Það er annars ekki
aðeins þetta. Ég hefi ekki lengur neitt
gaman að því. Og mér gremst það, að
hún skuli geta haft gaman af því. — Mér
jinnst, hún ætti að hafa ofurlítinn áhuga
fyrir einhverju öðru en — íþróttum,
dansi og sjónleikjum. Þegar ég sé An-
ítu —“
Frú Hauss leit snöggt upp, en hélt svo
áfram verki sínu. Og á hinu blíða og góð-
lega andliti hennar brá fyrir íhugulum
svip.
„— hvernig hún er. Rösk og dugleg
bæði við heimilisstörfin og ýmsa handa-
vinnu. Og hún getur þó líka skemmt
sér. Hvenær sérðu Hildu sitja með nokk-
ura handiðn?“
„Hún hefir oft setið hjá mér með hand-
iðn sína“.
„Jæja. — Og ef við höfum ekki bein-
línis aftalað, að ég skuli koma á einhverj-
um ákveðnum tíma — þá er hún aldrei
heima. Úti á slangri. Á bíó — sleðaferð-
2*