Nýjar kvöldvökur - 01.01.1939, Blaðsíða 24

18
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
Auðvitað síma ég heim — það er að segja,
ef ég þá gleymi því ekki. Æ, það er alltaf
svo margt og mikið, sem maður þarf að
segja á síðustu stundu“. —
„Já — ekki segjum nú við mikið“, greip
Malla frænka fram í.
„Nei, nú fer ég, og svo er orðið frjálst
— bless Aníta — hafðu það nú gott, syst-
irin mín, og skrifaðu mér oft. — — Og
líttu dálítið eftir Erlingi11.
„Hilda“, hvíslaði Aníta og ríghélt Hildu
um hálsinn — „ertu nú alveg viss um, að
þú iðrist aldrei eftir þessu?“
„Aldrei“, sagði Hilda. Svo losaði hún
gætilega arma Anítu af hálsi sér og sneri
sér að Möllu frænku.
„Malla frænka“, tautaði hún — og
Malla frænka, sem skildi -til fulls víðáttu
sorgarinnar og örvæntingarinnar af
hljómblæ raddarinnar — þrýsti henni
blíðlega að brjósti sér og hvíslaði:
„Guð blessi þig, litla stúlkan mín“.
Á næsta augnabliki small hurðin í lás á
hæla Hildu.
Niðri á götunni náði Hilda í bíl, og á
leiðinni ofan eftir reyndi hún að telja sér
trú um, að í raun og veru væri hún svo
glöð. Því auðvitað áttu þau Erlingur
ekki saman.
Það var alveg ljóst. — Og í rauninni
var svo gott að vera frjáls. Nú ætlaði
hún að biðja pabba um að fá að fara til
útlanda. Og —• til allrar hamingju — það
voru þó fleiri karlmenn til. Var t. a. m.
ekki einn, sem einu sinni hafði sagt:
„Ævintýrið mitt!“ — En því miður!
Hugsunin um þessi tvö orð vakti ekki
þægilegar endurminningar hjá henni.
Því hafði hún ekki svarað, að væri hún
ævintýri nokkurs manns — þá væri hún
ævintýri unnusta síns? — Issj, burt með
alla þessa heimsku. — Nú var hún á
heimleið.
Til Bergen — skyldi þar vera rigning?
— norður með ströndinni og síðan inn
fjörðinn. Til „eyrarinnar þetta og eyrar-
innar hitt“ með eintóm kunnug andlit á
bryggjunum. Heim til fjarðarins og
„Vesle Frik“. Til sýslumannssetursins
uppi undin skriðjöklinurm —
En — þegar blásið var til burtferðar, og
lestin hnykkti í, fyrst hægt og svo sterk-
ara og tók að síga út frá stöðinni með sí-
vaxandi hraða — þá var það lítil og aum-
ingjaleg Hilda, sem faldi andlitið í ferða-
sjalinu og gráthikstaði:
Úff, Erlingur! —
Loksins — langt úti í júní kom bréf frá
Anítu, sem skrifaði, að nú hefðu þau
•Erlingur trúlofað sig.
Hilda hló, er hún rétti stjúpmóður
sinni bréfið:
„Þeim finnst víst, að nú sé liðinn nógu
langur tími til þess, að nú geti það þótt
eðlilegt, að Erlingur hafi náð sér eftir að
hafa syrgt mig svo hræðilega og leiti nú
hamingjunnar á öðrum sviðum. — Eg
verð að skrifa og segja þeim, hvað ég sé
glöð yfir því, að endirinn hafi orðið svona
góður“.
Stjúpmóðir hennar horfði á hana rann-
sóknaraugum: „Er það nú alveg víst, að
þú sjáir ekki eftir honum?“
Hilda hló.
„Þú talar eins og um látinn vin! — Nei,
elsku Álfhildur — ég fullvissa þig um, að
ég sé ekki eftir honum, eins og þú segir.
Eg' játa fúslega, að það var ofurlítið hart
aðgöngu til að byrja með. Þú varst veru-
lega elskuleg við mig þá. — Mér finnst
það svo inndælt, að pabbi veit ekkert um
þetta allt saman. En hamingjan góða, hvað
hann var reiður við mig — af því ég hafði
rofið heit mitt“.
„Hann var ekki reiður við þig, Hilda, —
hvernig geturðu sagt annað eins“.
Hilda hló.
„Játaðu nú, að hann hafi verið það, Álf-