Nýjar kvöldvökur - 01.01.1939, Blaðsíða 29

S Y SLUM ANN SDÆTURN AR
23
„Hingað!“ Já, en hérna er enginn stað-
xu:“.
„Er héma enginn staður?“
„Ég á við
„Heyrið þér nú“, sagði hann rólega, —
„farið þér nú ofan eftir til fólksins með
mjólkina þá ’arna. Ég bíð á meðan — ég
hefi tíma til að bíða“.
Hún svaraði engu, tók aðeins fötuna og
hrífuna og fór af stað. Allt hringsnerist
fyrir henni. Henni fannst það ekki vera
ein heil hugsun í litla hrokkin-kollinum
sínum.
Hann settist niður og beið. — Það var,
eins og hann hafði sagt við Hildu —-
•hann mátti vera að því að bíða. Núna. —
Enginn flýr örlög sín. Og nú hafði
-hann mætt örlögum sínum.
Að stundarfjórðungi liðnum kom Hilda
aftur. Hún settist í grasið við hlið hans.
„Það var skringilegt, að þér skylduð
koma þessa leið — og að ég skyldi standa
hérna“, sagði hún.
„Það voru forlögin11, sagði hann. „Mun-
ið þér ekki, að þér hafið ætíð verið ævin-
týrið mitt?“
Hún hló.
„Nei, munið þér vitleysuna þá ennþá?“
„Það hefir aldrei verið nein vitleysa.
Og núna síður en nokkru sinni. Hilda —
ég ætla að segja yður allt saman“.
Og nú sagði hann henni, hvernig hann
hefði verið að reyna að telja sér trú um,
að honum væri alveg sama um hana —
°g hvernig ástin hefði bálað upp aftur í
honum, er hann frétti, að það væri Aníta
°g ekki Hilda, sem var trúlofuð. Hann
sagði henni líka, hvernig hann hefði
breytt ferða-áætlun sinni á Otta — og svo
„svo sat ég þarna hálf-sofandi og
öreymdi um ævintýrið mitt, og allt í einu
stóðuð þér þarna. Eru þetta þá ekki for-
lög?“
„Máske. En hvað svo?“
»Hvað svo? — Jú, svo er það aðeins
þetta. Haldið þér ekki, að yður með tím-
anum gæti þótt svo vænt um mig, að þér
einhverntíma seinna vilduð verða konan
mín?“
Hilda leit á hann til hliðar.
„Hvernig getur yður hafa þótt svona
vænt um mig? Þér þekkið mig ekkert“.
„Ég get ekki skýrt það fyrir yður. —
Mér þykir það bara“.
„Þegar þér kynnist mér betur, þá hætt-
ið þér því eflaust“.
Hann brosti aðeins við hennL
„Þér brosið, en heyrið þér nú bara“,
sagði Hilda óróleg — „það var eg, sem
var trúlofuð Erlingi Hauss í vetur“.
„Voruð það þá þér?“
„Já — en hann varð leiður á mér. Ég
var ekki, eins og hann hafði búist við.
Aníta var það“.
„Og þetta sagði hann yður?“
„Nei, ég komst að því. — Og svo sagði
ég honum upp“.
„Var það kvöldið, sem þér munið víst
— þegar bíllinn — að þér komust að
því?“
„Já“. Hún sat og leit niður fyrir sig.
„Þér voruð ákaflega óhamingjusöm það
kvöld“, sagði hann stillilega. —
„Já“, sagði Hilda, og eftir dálitla þögn
bætti hún við: „Var“.
„Voruð? Þér eruð það þá ekki lengur?“
„Virtist yður ég óhamingjusöm á svip,
er ég stóð þarna áðan og beið bílsins?“
„Nei — það virtist mér ekki. — O,
Hilda — svarið mér nú því, sem ég spurði
um?“
Hann tók utan um litlu sólbrúnu hönd-
ina hennar.
„Já, en hugsið yður nú, ef þér yrðuð
líka fyrir vonbrigðum —“
Hann dró hana gætilega nær sér.
„Elsku Hilda, nú er ekki framar nein
laus og liðug Aníta, sem ég get borið vft-
ur saman við —“