Nýjar kvöldvökur - 01.01.1939, Blaðsíða 34

28
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
kyrrð. — Arabarnir höfðu allt í einu hætt
öskri sínu og hrópi — heitur sandurinn
með hillingum og tíbrá, heiður himininn,
sem hvelfdist hreinn og tær hátt uppi,
þessi hópur hrikalegra og ógnandi óvina,
sem þögulir og ægilegir nálguðust hana
jafnt og þétt, Dansandi fallinn og hestur
Gastons, sem stóð rólegur við hlið hins
dauða félaga síns, og loksins maðurinn
sjálfur við hlið hennar, sem barðist hug-
rakkur og tryggur fram í rauðan dauðann,
—- allt þetta virtist henni öfgakenndur,
óverulegur draumur. Hún vir.ti allt þetta
íyrir sér, rólega og ástríðulaust, eins ■ og
væri hún fremur áhorfandi en meðleik-
andi í þessum fártryllta 'leik. En aðeins
augnablik — svo varð henni allt í einu
ægilega ljóst, hvað þetta var í raun-og
veru. Hvorugt þeirra mælti orð af vörum
— það var eins og ekkert þyrfti framar
að segja. Á hverju augnabliki gat öðru
hvoru þeirra eða báðum verið bráður
bani búinn, og ósjálfrátt leitaði hún inn
að Gaston. Þjónninn lagði vinstri hönd
sína á handlegg hennar, eins og hann
með því svaraði bæn hennar um fóst-
bræðralag og félagsskap. Og hann greip
fast um hönd hennar, er kúla fletti sund-
ur ennishúð hans, svo að blóðið rann nið-
ur í augu honum. Hann sleppti hönd
hennar snöggvast til að strjúka hand-
leggnum yfir ennið, en er Arabarnir urðu
þess varir, réðust þeir að þeim á ný með
öskri og óhljóðum.
Gaston sneri sér eldsnöggt að Díönu, og
hún las þegar áform hans í óttaslegnum
augum hans. Hún kinnkaði ofurlítið kolli,
brosti djarflega og teygði fram höfuðið í
áttina til hans. „Já, gerið það“, hvíslaði
hún, „en fljótt!“
Handleggur hans krepptist eins og í
krampadráttum. „Lítið undan“, tautaði
hann í örvæntingu. „Ég get það ekki,
þegar þér —“
í sama vetfangi kvað við ógurleg skot-
hríð, og Gaston stundi við og hneig niður.
í næsta augnabliki var eins og allur Vít-
is-her léki lausum hala. Hún stóð hálf-
bogin yfir Gaston og skaut sínu síðasta
skoti og þeytti síðan tómri marghleyp-
unni framan í mann þann, er hlaupið
hafði af baki til að grípa hana. Hún sneri
sér við og gerði árangurslausa tilraun til
að ná í hest Gastons, en hringur hinna
brúnu ógnandi manna herti að henni og
þrengdist í sífellu. Hún stóð þarna eins
og hjörtur gagnvart hundaþvögu, með
kreppta hnefa og samanbitnar tennur og
horfði hugrökk með leiftrandi augum
framan í hina hrikalegu óvini sína. Svo
fann hún, að hún var slegin þungu höggi
í höíuðið. Jörðin lyftist undir fótum
-hennar, og henni sortnaði fyrir augum, og
án þess að reka upp hljóð hneig hún
meðvitundarlaus til jarðar.
Seint um eftirmiðdaginn sat Saint Hu-
bert enn við skriftir í stóra tjaldinu.
Henri hafði tekist að ráða fram úr rún-
um þeim, sem hann gat ekki lesið sjálfur
um morguninn, og greifinn hafði síðan
notað einveruna til þess að ljúka við
starf, sem hann hafði vanrækt allt of
lengi. Og hann hafði verið svo önnum
kafinn og með allan hugann við verk sitt,
að hann hafði algerlega gleymt tímanum
og gleymt því að furða sig á fjarveru Dí-
önu, og hve lengi hún varð. Hann hafði
alls eigi gert sér ljóst, hvað mundi dvelja
hana. Ahmed hafði að vísu minnst á, að
erfðaóvinur hans væri smámsaman að
færa sig nær honum, en Saint Hubert
hafði eigi skilist, hve nærri hann væri
kominn.
Greifinn var svo mjög annars hugar, að
hann tók ekki eftir hinum venjulega klið
og óróa tjaldbúðar-manna, er boðuðu
komu höfðingjans. Hann leit því forviða
upp, er Ahmed Ben Hassan hratt og
óvænt kom inn um dyrnar. Höfðinginn