Nýjar kvöldvökur - 01.01.1939, Síða 46

40
NÝJAR KVÖLDVÖKUR
Hún hristi höfuðið við kaffinu, sem
hann bauð henni, og skeytti ekkert um
nöldrandi taut hans — hún skildi heldur
ekki, hvað hann var að segja, þar eð hann
talaði arabisku. Vindlingurinn hafði verið
Díönu einskonar rek-akkeri, þar eð hann
hafði spornað við því, að varir hennar
skylfu. Og er hún lagði stubbinn frá sér á
síðustu stundu, greip höfðinginn með
feitri hönd sinni utan um úlnlið hennar
og kippti henni til sín.
„Hve marga riffla færði Frakklending-
urinn syni myrkursins?“ spurði hann
hranalega.
Hún varð hissa á spurningunnni og leit
við og mætti þá blóðhlaupnum augum
hans, sem störðu á hana og skein bæði
ógnun og aðdáun úr augnaráði hans —
svo leit hún aftur til hliðar.
„Það veit ég ekki“.
Hann herti á takinu um úlnlið hennar.
„Hve margt manna hafði Ahmed Ben
Hassan í tjaldborginni, þar sem þú varst?“
„Það veit ég ekki“.
„Það veit ég ekki! Það veit ég ekki!“
apaði hann eftir henni og hló allt í einu
hátt og hryssingslega. „Sannaðu til, að þú
munt vita allt þetta, þegar ég er búinn að
ná tökum á þér!“ og hann þrýsti fastara
að úlnlið hennar, þar til hún lét sig og
hljóðaði lágt af kvölum og leit undan,
svo að hann skyldi ekki sjá framan í hana.
Nú rak hver spurningin aðra, og allar um
höfðingjann og kynflokk hans, en Díana
leit stöðugt í aðra átt og sat þögul með
samanbitnar varir. Hann skyldi ekkert fá
að vita hjá henni, er gæti orðið til tjóns
manni þeim, sem hún elskaði, ekki einu
sinni þótt hann píndi hana til sagna, og
þótt hún yrði að gjalda þögnina með lífi
sínu, en það yrðu sennilega leikslokin.
Kuldahrollur gagntók hana skyndilega. „Á
ég að segja þér hvað þeir muni gera við
hann?“ Hún heyrði aftur greinilega rödd
höfðingjans nóttina minnisstæðu, er hún
hafði spurt hann, hver örlög Gastons
myndu verða, félli hann í hendur Ibrahim
Ómairs. Hún gat enn heyrt hann svara
þessu, hægt og seint, með áherzlu á hverju
orði. Hún sá enn grimmilegt bros hans!
Hún dró andann snöggt og þungt, en hún
hélt enn hugrekki sínu. Hún hélt dauða-
haldi í vonina, sem enn var allur hennar
styrkur. Ahmed varð að koma í tæka tíð!
Og hún þaggaði niður kveljandi efann, er
í sífellu hvíslaði að henni, að ef til vilL
fyndi hann hana aldrei, eða þegar hann
loks fyndi hana, þá væri það ef til vill of
seint!
Ibrahim Omar hætti spurningum sínum.
„Þú munt fá málið, þegar frá líður!“ sagði
hann með áherzlu á hverju orði og sötr-
aði meira kaffi, og orð hans fylltu á ný
sál hennar ótta og skelfingu þeirri, er hún
til þessa hafði barizt við að bæla niður.
Nú var það hún, en ekki Gaston, er stóð
andspænis grimmd þeirri og miskunnar-
leysi, sem hún þá hafði útmálað í huga
sínum, og hrollur sá, sem gagntók hana
með ógn og skelfingu, hristi hana og skók
frá hvirfli til ilja, þótt hún berðist við að
bæla hann niður. Hún beit saman tönn-
unum í örvæntingu og reyndi að halda
vörum sínum í skefjum.
Allt í einu varð hún gagntekin af ægi-
legri andstyggð, er hún fann hönd Ibrahim
Ómairs strjúka upp eftir handlegg sér,
yfir hálsinn, og síðan niður eftir líkama
hennar, og um leið og hann kreisti upp
innibyrgt hljóð, dró hann hana að sér.
(Framhald).
-------------------
Kveðja.
Hve þögul er vor viðkynning,
en veitul samt á aðhlynning.
Og því er bezt í þögn að vefja
þessa stund. Og kveðjast hljótt.
Söknuð minn til munns að hefja
mér er ofraun. — Góðan ótt.