Nýjar kvöldvökur - 01.04.1942, Qupperneq 5

N. Kv.
JÓN EIRÍKSSON
51
dreif upp segl og herti kló,
oft þótt væri úfinn sjór og alda.
Sigldi eg heim með fiskiföng,
færði björg að landi,
oft þó væri leiðin löng,
lending bæði grýtt og þröng,
allt fór vel og ekkert varð að grandi.
Úti’ á sjó á áraknör,
er mér fast í minni
margs kyns svall og svaðilför,
svoddan hygg eg æfikjör
aegja myndu ungu kynslóðinni.
Við söng og gleði sat eg títt
með sveinum fram á nætur,
Hfið við mér brosti blítt,
Bakkus glæddi fjörið nýtt,
á öllu samt eg alltaf hafði gætur.
Þá var indæl æfin mín,
mði fátt að meini.
Á skálum glóði gómsætt vín,
á glösin hellti silkilín
°g brosti stundum blítt til mín í Íeyni.
Nú er önnur ævin mín,
eHin fast vill beygja.
^ugnaljósið óðum dvín,
enginn vonarbjarmi skín,
mer er sjálfsagt mál af fara að deyja.
Svona líða æfiár,
yndisstundir dvína.
^ Von og trú, en vinafár
Verð eg bráðum kaldur nár
legður o’n í líkkistuna mína.
eg þar um eilíf ár,
°ngum samt að tjóni,
munu fella tár,
°2 fæstum verða harmur sár,
en allir sjálfsagt gleyma gamla Jóni.
En það mun ekki fara eins og hann
heldur, að allir gleymi „gamla Jóni“, og
það má hann fyrst og fremst þakka sjálf-
um sér og frú Elínborgu Lárusdóttur, að
svo verður ekki. Bókin, „Frá liðnum árum“,
verður óbrotgjarn minnisvarði.
Astin.
Jón Eiríksson var staddur í húsi, þar
sem fólk var saman komið og rætt var um
ástina, voru um hana skiptar skoðanir.
Gerði hann þá þessar vísur er hér fara á
eftir.
Þú ert allífsins unaðar dís.
Þú ert eldur, sem brennur og frýs.
Þú ert bóla og blaktandi reyr.
Þú ert blóm, sem fölnar og deyr.
Þú ert ljós, sem í lífinu skín.
Þú ert leiftur, sem kemur og dvín.
Þú ert augnabliks ástríðu mynd.
Þú ert auðug af dyggðum og synd.
Þú ert kraftur, sem umlykur allt,
þó að oft sé í heiminum kalt.
Þú átt blóðug og svíðandi sár.
Þú átt sorgar og gleðinnar tár.
Þú ert frjóvgandi lífsorku lind.
Þú ert ljósengils fegursta mynd.
Þú ert mörgum til mæðu og kífs.
Þú ert móðir hins jarðneska lífs.
Þó að margskonar svíðandi sár,
þó að sorgar og gleðinnar tár
gegnum ástina mætt hafi mér,
skal þó minningin lifa í þér.
7*