Nýjar kvöldvökur - 01.04.1942, Blaðsíða 8

SAGA MÖÐRUDALS Á EFRA-FJALLI
N. Kv.
5t
Klerkurinn í Möðrudal.
Eítir Stefán irá Hvítadal.
í andvökuheima
mig eitthvað dró.
— Nú kveð eg mig sjálfan
í kyrrð og ró.
Frá öldunum liðnu
eg efni fékk,
er svartidauði
um sveitir gekk.
Hann stráði lýðnum
í stóran val.
— Hann mátti sín nokkurs
í Möðrudal.
Hann heilsaði staðnum
sem hula grá.
— Og fólkið klerksins
þar féll í strá.
Frá „plágunni miklu“
slapp prestur einn.
Og kyrrð féll á staðinn;
þar kom ei neinn.
Unz haustdag nokkurn
einn höldur gekk
að gista klerkinn
með gjaldasekk.
Hann kom á staðinn
og klerkinn fann.
í kirkju hann leiddi
þann komumann.
Unz rökkrið var fallið
þeir ræddust við;
— þá gengið í skála
að gömlum sið.
I>á hrópaði klerkur
á heimalið:
— í skálanum dundi —
„— Nú skemmtið þið!“
Og kveðandi hófst
og kynjadans.
— En gripinn hrolli
var gestur hans.
Hann kunni því illa
í klerkasal,
hve myrkrið var leikfullt
í Möðrudal.
Og stiginn var dansinn
við stefjaklið.
— Ur undirheimum
var allt það lið.
Þar gnötruðu húsin,
sem gömul brú,
unz klerkurinn mælti:
„Þið kveikið nú!“
Hans skipan var þegar
í skyndi hlýtt,
og brennandi ljósum
var borðið skrýtt
Og fyrir þá báða
var fæði sett.
— Á hjúum klerksins
var hula þétt.
Og geigur illur
þá gestinn stakk.
— Hann mataðist lítið
en minna drakk.
Og klerkurinn mælti
til komumanns,
að reidd til hvílu
sé rekkja hane.
Hann háttaði í skyndi,
og hræddur þó,
og lagðist fyrir, —
en ljósið dó.
Þá reikuðu innar
að rekkju hans
tvær yngismeyjar
með ærsl og dans.
Þær hrifsuðu í klæðin,
— þær hugðu hann mann.
Þær langaði ákaft
í leik við hann.