Nýjar kvöldvökur - 01.04.1942, Síða 25

Kv.
DÆTUR FRUMSKÓGARINS
71
hann fastan við þeirra eiginn bát. Síðan
settust þeir undir árar og reru út úr víkinni.
„Ég hygg, að okkur sé nú borgið," mælti
Éanderas, þegar þeir voru komnir út á
fijótið.
„Já, ef við látum ekki berast undan
straumnum lengra niður eftir.“
>,Hvaða hættur gætu svo sem beðið
°kkar lengra niður með fljótinu?“
„Þar er hacienda del Rodriguez, og eftir
því, sem okkur gat skilizt á Zurdo, þá er
kaciendan nú þegar á valdi Indíánanna,
e®a að öðrum kosti umsetin af þeim, einnig
fljótsmegin.“
Banderas bliknaði.
„I nafni allra heilagra! Á það kannske
að verða hlutskipti minnar yndislegu Do-
Iores að lenda í greipum þessara illræðis-
^anna?"
„Og hvað þá?“ mælti Gomez og yppti
óxlum. „Myndum við geta hindrað það á
■^kkurn hátt? En verið rólegir. Haciendan
er ramgjör bygging og verður varla tekin
fyrirhafnarlaust, svo að ekki ér vonlaust
Urn, að við getum náð þangað í tæka tíð.
þó okkur tækist það ekki, þá er samt
^111 áður engin ástæða til þess að örvænta.
auðskinnar kunna vel að meta kvenlegan
^ndisþokka og hinni fögru Donnu Dolores
1X11111 vafalaust vera ætlað æðra hlutskipti
^ að falla fyrir morðkutum böðla sinna.
1Ssulega mun einhver höfðingi Indíán-
9riIla hreppa hnossið.“
„A hvern hátt getum við komið íbúum
aciendunnar til hjálpar?" mælti hershöfð-
lnginn örvinglaður. „Til næsta bæjar, Ari-
sPe, eru hundruð mílna.“
„Einmitt þess vegna verðum við að
0a á móti straumnum — upp fljótið.
ammt frá Coloradofljótinu liggur hin
n^ja mikið umrædda gullnáma, Placer
^arranko. Þangað er dagleið að fara. Zur-
° hefir sagt ag kópur Gambusinoa
s a 1 Setzt þar að, þar á meðal kafarinn Ma-
an°- h’ann mann þurfum við að finna.“
„Hver er Masano?“
„Það er geðríkur ofurhugi, metorðagjam
og ófyrirleitinn. Hann er jötunn að afli,
snarráður og hygginn. Vegna þessara eigin-
leika sinna er hann víðkunnur meðal allra
gullleitarmanna.“
„Og hvaða hlutverk hefir þú ætlað þess-
um manni?“
„Berið þér ekki frelsun haciendunnar
enn fyrir brjósti? Masano einum er treyst-
andi til þess að útvega þann mannafla, sem
nauðsynlegur er meðal gullfara og flökku-
lýðs. Ætlið þér að láta ógnanir Blóðsug-
unnar aftra yður frá að sækja gullið í Gim-
steinadalinn? Masano kafari mun sannar-
lega ekki láta neinar sjónhverfingar
blekkja sig. En sagt er, að • hann muni að
jafnaði vilja hafa nokkuð fyrir snúð sinn.
En mundi ekki sá greiði, ér hann gæti gert
yður vera verður nokkurra fórna?“
Barderas átti sýnilega í harðri baráttu
við sjálfan sig.
I hans augum var Masano miskunnarlaus
þorpari og fjárglæframaður, sem illa væri
trúandi til að vinna nokkru þýðingarmiklu
máli gagn, nema með ofurkjörum. Bander-
as gat vel hugsað sér þann möguleika, að
þessi væntanlegi félagi þeirra færi að síð-
ustu með bezta hlutinn frá borði — bæði
Donnu Dolores og fjársjóði Gimsteinadals-
ins.
En vitundin um eigin vanmátt réði að
lokum ákvörðun hans.
„Við skulum þá halda til Placer Barran-
ko.“
„Ágætt!“ mælti Gomez, „en við skulum
áður losa okkur við þennan fylgifisk okk-
ar.“
Að svo mæltu skar hann á kaðalinn, sem
tengdi bátana saman. Stærri báturinn
breytti þegar um stefnu og rak í suðurátt.
En þeir félagar héldu sig á miðju fljótsins
og hurfu innan skamms í norðurátt.
Rúben úrasala var ekki rótt innan-