Nýjar kvöldvökur - 01.04.1942, Blaðsíða 26

72
DÆTUR FRUMSKÓGARINS
N. Kv-
brjósts, þótt svo virtist, meðan Don Jaime,
Banderas og þjónninn voru hjá honum í
klefanum. Þegar þeir höfðu yfirgefið fang-
elsið ,hvarf kæruleysissvipurinn af andliti
hans, en í staðinn kom þóttafull einbeitni
og kold alvara.
„Ég hefi lent hér í þökkalegri sjálf-
heldu,“ tautaði hann við sjálfan sig, „ef eg
aðeins vissi með hvaða hætti ég get slopp-
ið úr þessari óþverraholu. Undir slíkum
kringumstæðum getur jafnvel jafn frið-
samur umferðasali, eins og ég, freistast til
mótstöðu“.
Hann sat lengi hugsandi.
„Eg var ákveðinn í að segja hinum unga
manni allt, sem eg vissi, en nú hefi eg fallið
frá þeirri ákvörðun. — Rauðskinninn, sem
morðið framdi, og aðstoðarmenn hans,
munu vissulega fá sinn dóm áður lýkur“.
Allt í einu fór hundur hans að urra og
spratt á fætur.
„Gamli, tryggi Kosta“, mælti umferða-
salinn og klappaði vini sínum, „er hér
hvergi nein smuga, sem hægt er að komast
út um? Leitaðu og vittu, hvers þú verður
áskynja. Þú hefir svo oft áður gert mér
greiða“.
Hundurinn virtist skilja húsbónda sinn,
því að hann rak upp lágt gelt og byrjaði
síðan að hlaupa snuðrandi framogafturum
klefagólfið. Nokkur stund leið. Að síðustu
stanzaði hann á miðju gólfinu og byrjaði
síðan að hlaupa snuðrandi fram og aftur
um klefagólfið og tók að krafsa í ábreið-
una, sem huldi mestallt gólfið.
„Nú, skyldir þú hafa fundið eitthvað?"
Ruben kraup á kné og athugaði ábreið-
una gaumgæfilega, en hann sá ekkert at-
hyglivert og settist því aftur í sæti sitt.
„Kosta, ertu að leika á mig, gamlan
vin þinn og ferðafélaga?"
En hundurinn hélt áfram snuðri sínu.
Ruben datt þá í hug, að verið gæti, að eitt-
hvað dyldist undir ábreiðunni, sem dregið
hefði að sér athygli hundsins. Hann reis
aftur á fætur, gekk yfir að veggnum og
lyfti þar upp ábreiðunni. Kom þá í ljós,
honum til mikillar-undrunar, hleri í gólf-
inu miðju. Ruben opnaði hann þegar, en
niður var aðeins myrkur að sjá. Eftir að
hafa starað nokkra stund niður í myrkrið,
komst hann að þeirri niðurstöðu, að vatn
væri á botni þessa kjalara og við nánari
athugun sá hann, að bátur var þar og í
botni hans hvítur strangi, líkur manns-
líkama að lögun.
„Þennan dularfulla felustað skal eg
rannsaka,“ mælti hann og byrjaði gætilega
að þreifa sig niður grannan kaðalstiga,
sem hékk af barmi uppgöngunnar niður í
myrkrið. Þegar hann var kominn niður í
bátinn og hafði vanizt myrkrinu betur, sá
hann sér til mikillar gleði, að kjallari þessi
var grafinn undir bakka Coloradofljótsins,
og að fljótið streymdi fram hjá nokkrum
föðmum utar með lágum niði.
„Við erum frjálsir, Kosta!“ kallaði hann
upp til hundsins. „Bráðum komumst við
aftur út í hinn græna skóg“.
Athygli úrasalans beindist nú að strang-
anum, sem í bátnum var, og sem líktist
mest múmíu í egypzkum pyramída. Við
nánari skoðun fann hann hvítt blað, sem
fest var við stranga þennan. Hann gerði
tilraun til að lesa það, sem á því stóð, en
árangurslaust. Til þess var birtan of lítil
þarna niðri. Hann klifraði því aftur upp
stigann. Þegar upp var komið las hann það
sem á miðanum stóð.
Var það á þessa leið:
„Ef dauða minn skyldi bera skyndilega
að, og mér ekki gefast tími til að segja
börnum mínum frá þessu fylgsni, þá eru
mestar líkur til að það líði mörg ár, þang-
að til að það finnst. Ef börnin mín finna
það, þá ber þeim að virða þennan stað,
sem hefir að geyma jarðneskar leifar móð-
ur þeirra. Því lík það, sem hér hvílir i
bátnum er lík minnar heittelskuðu og
syrgðu eiginkonu, Maríu. Við dauða