Nýjar kvöldvökur - 01.04.1942, Síða 33

Iív.
RU GGUHESTURINN
79
hafði verið kylfu- og hestasveinn Cress-
^ells í pólóleikjum hans í Indlandi, og lifði
nu og hrærðist í heimi veðreiðanna og Paul
litli með honum.
Oscar Cresswell fékk allt að vita um það
hiá Bassett.
»Paul kemur til mín og spyr mig, og eg
§et ekki annað gert en að segja honum
Pao‘, sagði Bassett grafalvarlegur, eins og
ann væri að tala um trúmál.
„Og veðjar hann nokkurn tíma á hest,
Sertl honum lízt á?“
„Ja
•— eg vil síður koma upp um hann
hann er góður drengur, sannur drengur.
r yður ekki sama þó að þér spyrjið hann
sJalfan? Honum þykir gaman að þessu, og
°nu® mundi kannske finnast, að eg
Vj£ri að svíkja sig“.
Bassett var alvarlegur eins og gröfin.
t'tPSCar attur tÚ litla frænda síns og
0 hann með sér í bílferð.
„Heýrðu, Paul, veðjarðu nokkurn tima
esta?“ spurði Oscar.
aul gaf nánar gætur að frænda sínum.
»Af hverju finnst þér eg ekki eiga að
g6r* Það?“ spurði Paul.
hél't Gr ehh* Það, sem eg átti við. Eg
k að þú gætir kannske gefið mér góða
endingu fyrir Lincoln-veðreiðarnar“.
m ttreiðin brunaði út úr borginni í áttina
, . atnpshire, þar sem Oscar frændi átti
neima.
”^egirðu satt? Viltu sverja?“ sagði Paul.
” g sver“, sagði Oscar frændi.
'’Jaeja þá — Daffodil“.
’’ affodil? Það efast eg um. Hvað held-
hrðu
„Ej
um Mirza?“
S veit ekkert
Vin °11VC1L eKKerr nema um þann sem
þUn > sagði Paul. „Og það er Daffodil“.
fjar 3 ..Var stundarþögn. Daffodil var svo
ollu sanni, í þessu tilfelli.
”b rasndi!“
’’Ja> drengur minn?“
Það^ p *Setur Þetta ekki fara lengra, er
§ lofaði Bassett því“.
„Skollinn hafi Bassett! Hvað kemur það
honum við?“
„Við erum í félagi. Við höfum verið í fé-
lagi frá upphafi. Hann lánaði mér fyrstu
fimm skildingana, og þeim tapaði eg. Eg
lofaði honum upp á æru og trú, að segja
engum það, en þú gafst mér tíu skildinga-
seðilinn, sem eg vann fyrsta veðmálið á,
og þess vegna hélt eg, að þú værir heppinn.
Viltu lofa því að segja það engum?“
Paul starði á frænda sinn með þessum
stóru bláu augum, sem lágu frekar nærri
hvort öðru. Oscar frændi hreyfði sig og hló
vandræðalega.
„Rétt hjá þér, drengur minn! Eg skal
engum segja frá því. Daffodil! Hve miklu
veðjarðu á hann?“
„ÖUu, nema tuttugu pundum. Eg hefi
þau til vara“.
Oscar frænda fannst þetta einstaklega
fyndið.
„Svo að þú geymir tuttugu pund til
vara, draumóramaðurinn litli! Og hvað
veðjarðu svo miklu?“
„Eg veðja þrjú hundruð pundum“, sagði
hann alvarlega. „En þú mátt engum segja
það, Oscar frændi. Þú verður að lofa þv>í
upp á æru og trú!“
Oscar frændi fór að skellihlæja.
„Eg skal engum segja það, litli braskar-
inn þinn“, sagði hann hlæjandi. „En hvar
eru þrjú hundruð pundin?“
„Bassett geymir þau fyrir mig. Við er-
um félagar“.
„Einmitt? Og hvað veðjar Bassett
miklu á Daffodil?“
„Eg býst ekki við, að hann fari eins hátt
og eg. Hann fer kannske upp í hundrað og
fimmtíu“.
„Hvað, penny?“ sagði Oscar hlæjandi.
„Pund“, sagði Paul og leit undrandi á
frænda sinn. „Bassett heldur meira eftir til
vara, en eg“.
„Oscar frændi þagði við, fullur undrun-
ar. Hann fór ekki lengra út í þetta mál, en