Nýjar kvöldvökur - 01.04.1942, Side 36

82
RU GGUHESTURINN
N. Kv.
„Af því að þá mundi eg missa heppn-
ina“.
„Það held eg nú ekki“.
„Já, en — já, en eg vil ekki að mamma
fái að vita það!“ sagði Paul með ákefni og
titraði röddin.
„Jæja, góði minn! Við reynum það þá
án þess að hún viti“.
Þeim gekk það vel. Paul afhenti frænda
sínum, eftir uppástungu hans, fimm þús-
und pund, sem fengin voru lögfræðingi
fjölskyldunnar í hendur, og sem síðan átti
að tilkynna móður Pauls, að fjarskyldur
ættingi hefði fengið honum í hendur fimm
þúsund pund. Af þessum peningum ætti
hún að fá á hverju ári þúsund pund á af-
mælisdaginn sinn.
„Þá fær hún í afmælisgjöf þúsund pund
á ári í fimm ár“, sagði Oscar frændi. „Eg
vona að viðbrigðin verði ekki alltof mikil,
þegar allt er búið“.
Móðir Pauls átti afmæli í nóvember.
„Hvíslið“ í húsinu hafði verið verra upp á
síðkastið, en nokkru sinni fyrr, og þrátt
fyrir heppni sína, gat Paul ekki lokað eyr-
unum fyrir því. Hann var mjög eftirvænt-
ingafullur eftir að sjá hvaða áhrif bréfið
um þúsund pundin hefðu á móður hans.
Paul borðaði nú orðið með foreldrum
sínum, því að hann var vaxinn upp úr um-
hyggju barnfóstrufinar. Móðir hans fór til
borgarinnar nærri því á hverjum degi.
Hún hafði uppgötvað, að hún hafði gott
lag á að teikna kápur og kjóla, og vann nú
á laun, á vinnustofu vinkonu sinnar, sem
var aðalteiknari fyrir helztu tízkusalana.
Hún teiknaði myndir af konum í loðkáp-
um og silkikjólum, handa auglýsendum
dagblaðanna. Þessi vinkona hennar hafði
nokkur þúsund pund í árstekjur, en móðir
Pauls hafði aðeins nokkur huhdruð upp úr
sínum teikningum, og aftur var hún óá-
nægð. Hana langaði svo til að vera fremst
á einhverju sviði, en henni tókst það ekki,
jafnvel ekki í því að teikna auglýsingar
fyrir tízkusala.
Hún kom niður til morgunverðar á af-
mælisdaginn sinn. Paul horfði á hana á
meðan hún las bréfin sín. Hann þekkti
bréf lögfræðingsins. Á meðan hún las það
kom hörkusvipur á andlitið. Svipurinn í
kringum munninn varð kuldalegur og
ákveðinn. Hún faldi bréfið undir hinum
bréfunum og minntist ekki einu orði á það.
„Fékkstu ekkert gott í afmælispóstin-
um, mamma?" spurði Paul.
„Ekkert sérstakt“, svaraði hun kulda-
lega og annars hugar.
Hún fór til borgarinnar án þess að segja
meira.
En seinna um daginn kom Oscar frændi.
Hann sagði, að móðir Pauls hefði átt langt
viðtal við lögfræðinginn. Hún spurði,
hvort hún gæti ekki fengið alla peningana
útborgaða í einu, af því að hún væri
skuldug.
„Hvað finnst þér, frændi?“ spurði Paul-
„Eg læt þig einráðan, drengur minn“-
„Æ, við skulum þá láta hana hafa það!
Við getum grætt meira með hinum pening-
unum“, sagði Paul.
„Betri er einn fugl í hendi, en tíu á
vegg!“ sagði Oscar frændi.
„En eg veit, að eg verð viss fyrir Grand
National-veiðreiðarnar, eða Lincolnshire,
eða þá Derby-veðreiðarnar. Eg veit, að eg
verð viss um einhverjar af þessum þrem-
ur“, sagði Paul.
Oscar Jrændi gaf svo skriflegt samþykki
sitt, og móðir Pauls fékk öll fimm þúsund
pundin. Þá brá mjög undarlega við. Radd-
irnar.í húsinu urðu allt í einu hamslausar,
eins og samsöngur froskanna á vorkvöldi-
Það var keypt mikið af nýjum húsgögnum,
og Paul fékk kennara. Hann átti að fara í
Eton-skólann, eins og faðir hans, næsta
haust. Húsið var blómum skreytt um vet-
urinn, og allar þær dýru lífsvenjur, sem
móðir Pauls hafði vanist, blótnguðust nú