Nýjar kvöldvökur - 15.11.1928, Qupperneq 14

172
NÝJAR KVÖLDVÖKUR.
hann á dreng einn við götuhornið, sem
hnipraði sig saman í hússkugganum,
í Ramportgötunni hitti hann Donelly og
O’ConnelI.
»Jeg kem beint frá þjer,« mælti hann við
Donelly. »Jeg ætlaði að líta inn og reykja
einn af hinum slæmu vindlum þínum. Hef-
ir nokkuð nýtt skeð?«
»Ekki mikið! Jeg hefi heyrt að Narcone
sje kominn til Sikileyjar og er þá hans æfi
brátt Iokið. Eftir nokkra daga get jeg ef til
vill sagt þjer dálítið annað — dálítið um
Cardi vin þinn.«
»Nei, er það!«
»Ef grunur minn reynist á rökum bygð-
ur, mun það vekja hina mestu eftirtekt. Jeg
er enn vantrúaður sjálfur, svo að jeg vil
ekki ræða málið nánar. Jeg er allsendis
forviða.«
Stuttu síðar skildu þeir og Blake gekk
heimleiðis,
En orð lögreglustjórans höfðu truflað
rólyndi Norvins. Hugsanir hans snerust
nú um annað. Endurminningin um harm-
Ieikinn á Terranova kom nú að nýju. Mar-
tel hafði verið sá besti og heiðarlegasti
maður, sem hann hafði þekt og framtíðin
brosti við honum. Pað fór hrollur um hann.
í huganum sá hann veginn til Martinello
eins og ömurlega gjá og myrkrið biksvart
beggja megin, hann heyrði fótaburð hest-
anna, söng hins ástfangna unga manns og
svo-----------
Blake staðnæmdist alt í einu og hlustaði.
Sama hljóðið heyrðist aftur skamt frá! það
var skot, sem heyrðist ver vegna þokunnar
og rigningarsallans. Hann sneri við. Hann
heyrði það í þriðja skifti og þegar hann
hafði áttað sig á því, hvaðan hljóðið kom,
hrópaði hann í skelfingu:
»Donelly! Donelly! Guð minn góður!«
Svo fór hann að hlaupa hart eins og
nóttina hræðilegu fyrir 5 árum og hann
kvaldist af sömu voðalegu hræðslunni. En
nú hljóp hann á hljóðið — ekki frá því.
Meðan hann hljóp á hljóðið, dundu skot-
in í sífellu. Par sem hann hafði kvatt
Donelly sá hann mann koma hlaupandi á
móti sjer og sá að það var O’Connell.
Saman hlupu þeir niður Gairdstræti,
Gatan fyrir framan skóverkstæðið var
full af reyk og hávaða. skamt f.á sáu þeir
manninn á gúmmíkápunni kijúpa á knje og
skjóta, svo stóð hann á fætur og hvarf út
í rnyrkrið. Aðrir komu út úr búð Larubios
og eltu hann. Einn þeirra leit um öx! sjer
eins og honum þætti miður að þurfa að
ganga frá hálfnuðu verki.
Blake og O’ConnelI hlupu báðir saman
til lögreglusfjórans, sem reikaði á götunni.
Lögreglumaðurinn bölvaði en Blake snökti.
Donelly var hniginn niður, þegar þeir
náðu honum, skammbyssan hans var tóm
og lá við hlið hans. Norvin lyfti honum
upp.
»Ertu hættulega særður, gamli vinur?«
stundi hann upp.
»Það — það er úti um mig,« svaraði
Donelly í veikum róm. sPað voru þorp-
ararnir.« —
Kona ein tók að hrópa skerandi röddu:
»Morð! Morð!«
Ópið var endurtekið af öðrum og hljóm-
aði um alla götuna.
Dyr voru opnaðar og skelt í Iás. Menn
komu hlaupandi út í hráslagalegt nætur-
veðrið og spurðu hver annan um hinn
hræðilega atburð, en púðurreykurinn og
lyktin var þeim nægilegt svar. Hann smá-
eyddist samtímis og Iífið fjaraði út úr sund-
urtættum líkama Donellys.
Pað var komið undir dögun, þegar Nor-
vin Blake kom út úr spítalanum, sem Don-
elly hafði verið færður á. Hann var mjög
harmþrunginn, því að hann hafði sjeð hug-
rakka sál kveðja lífið og skilnaðarorð vin-
arins hljómuðu f eyrum hans.«
»Láttu þá ekki sleppa, Norvin. Pú ert
eini maðurinn sem jeg treysti.«
(Meira).