Nýjar kvöldvökur - 01.12.1958, Blaðsíða 37

N. Kv.
NUNNAN
19
aldlegar og mannúðlegar skyldur eru viður-
kenndar sem ill nauðsyn. Systir Lúkas get-
ur ekki gert að því að hún finnur ánægju
í þessu nýja lífi; hún ann starfi sínu, hún
nýtur þess að geta beitt þekkingu sinni.
En slíkt er sjálfselska, segir reglan. Það
er syndugur ofmetnaður að gleðjast yfir
eigin starfi. „Mundu, að þú ert aðeins verk-
færi. Sjálf ertu ekkert,“ hafði abbadísin
sagt við hana þegar hún kvaddi hana.
En þrátt fyrir allt er veran í Kongó sælu-
tíminn í lífi hennar. Starf hennar með
Fortunati, yfirlækni spítalans, á hug henn-
ar ef til vill meira en leyfilegt er, og kannski
ber hún í brjósti til hans aðrar tilfinningar
en þær, sem mega eiga rúm í nunnubrjósti.
Þegar hún fær boð um að koma heim
grípur hana í fyrstu skelfileg innilokunar-
kennd. En hún sigrast á henni. Frómleikinn
og böndin, sem binda hana reglunni eiga
enn sterkust ítök í henni. Og það þarf meira
en persónuleg vonbrigði til þess að setja
hana upp á móti regitunni. Til þess þarf
heimsstyrjöld og hernám föðurlands henn-
ar.
Hún kynnist livorutvæggja þegar hún er
send sem hjúkrunarkona á berklahæli við
landamæri Hollands og Belgíu. Fyrstu
kynni hennar af þýzkutn hermönnum vekja
hjá henni það hatur, sem blundað hefur
djúpt með henni frá því hún sem barn sá
riddara í dauðsveit Vilhjálms keisara ríða
inn í fæðingarbæ sinn.
En nunna má ekki liata. Hún má ekki
taka afstöðu — nema með Guði. Já, hún
má ekki einu sinni láta þá staðreynd raska
hugarró sinni, að utan við klausturmúrana
geisar styrjöld, að landar liennar eru drepn-
ir, sveltir og pyntaðir, að' fjölskylda hennar
er í hættu. Klaustrið er og á framvegis að
vera friðlýstur heimur án sambands við allt
hið illa fyrir utan.
Samt er systir Lúkas, áður en hún veit af,
orðin virkur þátttakandi í andspyrnuhreyf-
ingunni .... Og í skriftastólnum játar hún
fyrir prestinum að hún geti ekki upprætt
þetta hatur fyrir brjósti sér. Hún biður
prestinn um að bera upp þá ósk við kardí-
nálann, að hún verði leyst frá klausturheiti
sínu. Það er ekki einsdæmi, einkum á stríðs-
tímum, að nunnur strjúki úr klaustrum, en
það vill hún ekki. Hún vill fara þaðan með
fullu samþykki yfirboðara sinna.
Það tekur tíma að fá páfaleyfið, en að
lokum er hún leyst frá klausturheitinu og
henni stjakað hljóðlátlega út í myrkur ver-
aldleikans á ný, þaðan sem hún kom inn í
Ijósið fyrir sautján árum.
Þannig lýkur sautján ára klausturlífi
þessarar belgísku stúlku. Amerískur rithöf-
undur, Kathryn Hulme, hitti hana í Belgíu
eftir stríðið, þar sem báðar störfuðu að
mannúðar- og líknarstörfum. Kynni þeirra
leiddu til þess að Kathryn Hulme skrifaði
hók um veru hennar í klaustrinu. Hér fór
hvorttveggja saman: fágætur efniviður og
frábærir rithöfundahæfileikar, enda varð
útkoman eftir því. Saga nunnunnar hlaut
þegar í stað frábærar viðtökur og má segja
að hún hafi farið sigurför um öll Vestur-
lönd. Klausturlífinu, þessum framandlega
heimi, sem öllum öðrum en klausturbúum
er lokaður, er lýst af ríkri samúð og djúpum
skilningi. En mest af sögunni gerist þó í sál
hinnar ungu nunnu. Vafasamt er, að nokk-
urn tíma hafi bók opnað lesendum sínum
betur sýn inn í mannssál eða farið um hana
nærfarnari höndum, en gert er í þessari bók.
Það er ánægjulegt, að bók þessi skuli nú
vera komin úta á íslenzku. Hún hefur í
þýðingunni hlotið afnið „Nunnan“ Þýðand-
inn er séra Sveinn Víkingur, en útgefandi
Bláfellsútgáfan