Nýjar kvöldvökur - 01.12.1958, Blaðsíða 40

22
MEÐ BJARNDÝR Á HÆLUNUM
N. Kv.
um ójafnt að vígi. Hann var við beztu heilsu
og óskaddaður á limum, en ég var fremur
veikburða og með annan handlegginn í um-
búðum; bann hafði kjaft og klær, en ég var
verjulaus. Enginn tími var til umhugsunar.
Eg þaut af stað að snjóbrúnni og æpti:
„Björn, björn!“ — og hafði þá litla von um,
að til mín heyrðist, því að fáir skipsmanna
mundu vera komnir á kreik nema mat-
reiðslumaðurinn. Það þarf mikinn flýti til
að hafa við birni, hvað þá að hlaupa hann
af sér, en hvað um það, þá hef ég farið
furðu-hart yfir; ég komst upp brúna og var
í þann veginn að sveifla mér inn fyrir borð-
stokkinn, þegar ég heyrði hræðilegt öskur
rétt við eyrað á mér, og um leið var mér
slengt um koll efst á brúnni. „Hvað datt þér
í hug, afi, þegar þú lást undir birninum?“
munu barnabörn mín eflaust spyrja. „Eg
liélt, börnin góð, að eftir eina eða tvær sek-
úndur mundi ég finna tennur bjarnarins
læsast inn í hálsinn á mér,“ mundi ég svara.
Að líkindum varð mér það til lífs, að ég lá
alveg grafkyrr, og þá hefur björninn hald-
ið, að bráðin væri sér örugg, enda staldraði
hann við. Meðan á því stóð, kom Kobbi aft-
ur til skjalanna og ólmaðist og gelti eins og
vitlaus væri. Björninn stökk þá í háaloft, en
ég notaði tækifærið, þaut á fætur, sveiflaði
mér inn fyrir borðstokkinn og æpti: „Björn,
björn!“
Á þilfarinu mætti ég þeim Wisting og
Sverdrup*, sem heyrt höfðu köll mín, en
skildu ekki, hvað á seyði var, en þegar þeir
heyrðu, að björn væri á hælum mér, sóttu
þeir riffla sína í flýti, og ég skauzt inri í ká-
etuna. Þegar þeir Wisting og Sverdrup litu
aftur út, var björninn á sama stað og áður,
ólmaðist um og þeytti snjónum í allar áttir,
auðsjáanlega fokvondur yfir því að liafa
orðið af bráð sinni. Wisting gekk hægum
* Sverdrup var einn a£ vísindamönnum leiffangursins.
skrefum út á snjóbrúna til þess að komast í
sem bezt færi, en þá stökk björninn hátt í
loft upp og kom niður rétt fyrir framan hann
með opinn kjaftinn og froðufellandi af
vonzku. Hann hleypti af ■—• en því miður
hljóp skotið ekki úr! Þá voru góð ráð dýr
og lífið í veði, en Sverdrup rétti Wisting
riffil sinn á augabragði — og búmm! Björn-
inn tók heljarstökk aftur á bak, slengdist
niður á ísinn og lá þar eftir með alla limi
upp í loft. Dýrið reyndist vera birna, og
fáa faðma úti á ísnujn stóð svo sem fjögra
mánaða gamall húnn; Kobbi snaraðist þar
geltandi í kringum liann. Við hefðum vel
getað náð honum lifandi, en höfðum engin
tök á að ala hann ujjp, svo að Sverdrup var
falið að leggja hann að velli með skoti. —
Þegar allt þetta var um garð gengið, vakn-
aði lækniseðlið í Wisting. Hann var dauð-
hræddur um, að öxlin á mér og upphand-
leggurinn hefðu brotnað að nýju í viður-
cigninni við birnuna, enda var ég nokkuð
miður mín og kenndi talsverðra eymsla í
handleggnum. Þó rættist betur úr en á horfð-
ist. Spelkurnar höfðu að vísu gengið nokk-
uð úr skorðum, en þó hlíft mér svo vel, að
ckki hafði kárnað um brotin. Aftur á móti
var úlnliðurinn bólginn og viðkvæmur og
hafði auðsjáanlega tognað illa. Aðal-
skennndirnar á mér voru þó miklu neðar.
Þegar þar var að gætt, gat eriginn vafi á því
leikið, að ég hefði lent í bjarnarklóm.
Hundskinnskuflinn og hreinskinnsbuxurnar
voru rifnar inn í gegn og öðrum megin á
sitjandanum voru fjórar djúpar rispur eftir
klær birnunnar. Ég varð því enn að leita
læknisaðgerða, en þær urðu þó hvorki
kvalafullar né langvarandi.
Þegar fram á daginn leið og bjartara
varð, var farið að aðgæta slóð bjarnanna.
Kom þá í ljós, að um morguninn höfðu þau
mæðgin legið á bak við íshröngl í nánd við