Nýjar kvöldvökur - 01.12.1958, Blaðsíða 26

8 KÆRLEIKUR, LÍF OG STARF N. Kv.
hún er grundvallaratriði, frumskilyrði fyr-
ir elsku mannsins til þeirra háu, sem himn-
ana byggja, Við höfum orð Jesú sjálfs fyrir
því, þau eru alveg ótvíræð. Það er annað
meginatriðið í síðustu viðræðu hans við
lærisveinana, áður en hann er tekinn hönd-
um. Og sanngildi orða hans um þetta atriði
hefur verið staðfest með átakanlegri reynslu
kynslóðanna, æ síðan glötunaröfl og eyð-
ingaröfl hafa vaðið uppi. En mannást er
hins vegar vörn allrar eyðingar og skilyrði
fyrir öllum andlegum vexti. Hitt meginat-
riðið í viðræðum hans var það, hvað koma
skuli, þegar sá jarðvegur er fyrir hendi að
einstaklingarnir elski hver annan. Með
þeim samanburði, sem hér hefur verið gerð-
ur, vil ég leyfa mér að álykta, að sá boð-
skapur, sem við fáum á þeim miðilsfund-
um, sem vandað er til, sé fullkomlega í
and'a Krists. Auðvitað þarf alltaf að minn-
ast þess og gæta þess ætíð, að sambönd okk-
ar jarðarbúa við önnur tilverusvið er mikið
alvörumál. Þátttöku sína í slíkum sam-
bandsfundum ættu allir að undirbúa sem
bezt þeir geta, en það ættu menn líka ætíð
að gera áður en gengið er til guðsþjónustu
í kirkju Krists. Það ætti hver og einn að
undirbúa sig undir þá göngu með hljóðri
einverustund. Það er mikilvægt að vera vel
undir þá blessun búinn, sem þar er veitt, og
það er nauðsynlegt, að vera fær um að
leggja þar líka eitthvað fram. Því guðs-
þjónustan er samfélagsstund allra þeirra,
sem í kirkjunni mæta.
Ekki má ég í þessu sambandi láta hjá
líða, að votta miðlunum traust mitt og þakk-
ir, þessum ágætu vinum, sem ég á svo mik-
ið að þakka, „sem sjá gegnum holt og hæðir
og hlusta við bjarganna þil.“ Þeir eru surnir
hverjir sjáendur okkar og spámenn, sam-
bærilegir við skáldin. Mörgum sýnum
þeirra og sögnum hefi ég kynnzt, þær eru
ekki ævinlega fallegar, en oft ótrúlega og
óskiljanlega fagrar. Og í sýnum þeirra eru
oft spádómar sem rætast fyrr eða síðar.
Það er ekkert leyndarmál lengur, hvorki
kristilegt né ókristilegt, að það er altítt á
miðilsfundum, að engilbjartar verur koma
þar fram, biðja um andlegan kraft fundar-
manna til hjálpar lifendum eða dánum, og
veita þá sjálfar um leið meiri eða minni
kraft og hjálp. Alltaf er stemningin misjafn-
lega góð á þessum sambandsfundum, eins
og gefur að skilja, og alltaf eru „beztu“,
samræmdustu, kærleiksríkustu augnablikin
valin þegar mikið liggur við. Þegar eitthvað
mikið vill verða eða ekki verða á úthafi
mannlegrar tilveru, þar sem hugsjónir og á-
stríður skapa örlögin — sjáandi eða blind,
þar sem kjölfestan getur verið fólgin í leift-
ursnöggri vitneskju — sannfæringu um
björgunarstarf, um sköpunarmátt mann-
legra sálna í órofa samfélagi við eilífan
guð. Það er heldur ekkert leyndarmál, að
sambærileg fyrirbæri gerast í kirkju Krists,
er guðsþjónusta fer fram, þar koma fram
engilbjartar heilagar verur, sem taka þátt í
athöfninni. Eg hefi greinilega merkt það
við fermingarathafnir, að heilagar verur
hafa tekið sér stöðu við hlið prestsins, og
taka virkan þátt í athöfninni, sem fram fer
— gera þessa helgu athöfn, sem presturinn
innir af hendi, blessunarríkari og varan-
legri þeim ungu til handa, sem eru að leggja
frá landi út á lífsins djúp. Og sama er að
segja um skírnarathöfnina. Þar eru englar
ætíð á ferð og himneskur ljómi í lofti. Mér
hefur stundum dottið í hug, ef hershöfð-
ingjar og herráðsforingjar hefðu skilyrði til
að skynja þann ljóma, sem ríkir í kringum
eitt lítið barn, þegar hinn vígði maður legg-
ur blessun sína yfir það, og með hve mikl-
um fögnuði englarnir bjóða það velkomið
í ríki sitt og ríki himnanna — hvort þeir