Tímarit þjóðfélagsins - 01.01.1916, Blaðsíða 7

7
Sigurður í Vigur hafði sent henni að afmælisgjöf.
Utan um tannpínuvangann óf hún fagurrauðri haf-
gúuslæðu, sem Olafur færði henni á jólunum frá
Hannesi. Undir höfðinu hafði hún kodda, sem
Björn hafði átt, og venjulega hallað sér á, er hann
kom þreyttur af skrifstofunni. Yfir sig breiðir hún
lak, sem Sveinn hafði fært henni frá Grey, þegar
hann kom úr samningaferðinni. Par ofan á lagði
hún helvíti mikla Viðeyjardúnsæng frá Miljónafélags-
tímabilinu, sem íslandsbanki hafði sent henni á sum-
ardaginn fyrsta.
Nú fann gamla konan bankablíðumuninn allra á-
þreyfanlegast, því aldrei hafði Landsbankinn vikið
henni svo miklu sem títuprjónsvirði.
»F*etta þarf ég að launa honum áður en ég dey,
þó ekki verði nema með því, að gera það sem ég
get tii þess að hann fái aukinn seðlaútgáfurétt frem-
ur en Landsbankinn, nízkunabbinn sá arna,« sagði
hún.
Svo sofnaði hún.
Henni leið fyrst illa í svefninum, en svo lagaðist
það. Hana tók að dreyma, — dreyma eitthvað svo
einkennilega. Fyrst þótti henni hún líða upp háa
fjallshlíð þar til hún snerti hana með fætinum, þá
hrapaði hún niður með ofsahraða, og fanst þá í
sömu svifum að hún vera komin niður á Austur-
völl. Hún leit til alþingishússins og sá þá hvar Sig.
Eggerz kom út á þinghússvalirnar, og hún sá mikla
mannþyrpingu á götunni fyrir neðan, og heyrði að
mannfjöldinn hrópaði húrra níu sinnum, og hvarf
síðan inn í húsið.
Hún varð hálf óttaslegin, fölnaði upp og fanst