Sumargjöf - 01.01.1908, Síða 17

Sumargjöf.
13
liann reið hægt en hesturinn bar sig ljómandi fallega.
Ég þekti manninn fljótt, það var Gísli. Nú var heppni
að vera úti staddur, liann mundi hleypa vana sprett-
inn sinn suður »Skeiðið«, en það varð þó ekki, hann
reið hóftölt og lét hestinn bera hátt höfuðið, gætti
þess vel að hafa tökin á honum og að sem minst
bæri á fjöræsingunni, sem tók hann þegar »Skeiðið«
blasti við. „
Ég hijóp norður fyrir túngarðinn móti Gisla og
hló hugur við að sjá báða kunningja mína, hann og
hestinn.
Gisli fór af baki norðan við túngarðinn, spretti
af liestinum, strauk hann og smeygði á hann múl-
beizlinu; þá lcorn ég, Gísli kysti mig og klappaði á
kollinn eins og vandi var til. Hann hafði auðsjáan-
lega verið fullur, en nú var ölvanin rokin af; mátt-
leysi og svefnskortur með eftirköstum vínsins voru
mér auðsæ.
»Nú vildi ég mega sofa um stund — en það er
ekki víst að svefninn fáist — ég hefi vakað í nótt og
verið fullur eins og vant er — —. Kollur minn,
gættu fyrir mig að honurrf Hreggnasa meðan ég slæp-
ist; hann fékk bölvaðan þursasprett í nótt og verður
líklega feginn hvíldinni. Sko til, hérna kem ég með
laglega bók; þér þætti kannske gaman að lesa Brúð-
ardrauginn fyrst það er hvíldardagur í dag«.
Gísli rétti mér bókina; hann lrafði skrifað á káp-
una: »Til nrinja, unr Gísla og Nasa, fyrir litla Koll
á Bakka«.
Hann fékk ósvikinn koss, gefmn af barnslegum
fögnuði og gleði. Svipurinn glaðnaði og brosi brá
fyrir á þungbúna andlitinu, senr í dag var svo harm-
blítt og þreytulegt.