Sumargjöf - 01.01.1908, Síða 33

Suraargjöf.
29
í gær, sagðist hafa heyrt Jón segja við Gísla, rétt
áður en þeir kvöddust:
»Því léztu mig ekki drepast í ldlnum, ég átti
ekki skilið að þú bjargaðir mér. Það var mér mátu-
legt, að drepast þarna — — —, ég hefi verið gálaus
og ómenni og . . . og ég hefi gert Guðnýu og börnin
ógæfusöm. Það var bezt eins og alt var komið —,
að ég hefði dáið; góðir menn liefðu litið til með
lienni og þeim«.
»Berðu þig karlmannlega, Jón — — þú lítur
öðrum augum á lífið og horfurnar þegar frá líður
og þú hressist. Lærðu af þessu. Mannaðu þig upp,
þú getur það . . . Ég vonast eftir því, að við deilum
ekki framvegis; það samir bezt«.
»Ég skammast mín svo óttalega fyrir þér, Gísli,
þó ég sé þrot, get ég þó fullyrt það, að ég er ekki
svo hundslegur að gleyma því sem fyrir hefir komið
í dag«.
Jón liggur víst enn þá ytra. Nú — eða aldrei
verður hann að manna sig upp. Það var varla von
til þess, að Gísli væri fús á að kveða fyrir ykkur í
gær og ekki undarlegt þótt liann væri dapur og fá-
látur. Hann hefir orðið fyrir þungum raunum áður
fyrri.
Ég spurði ekki um meira; hafði mig það hrað-
asta burtu. Til þess að vita um mjaltirnar og rekst-
ur ánna, sagði ég. Þó dvaldist mér um stund bak
við ærhúsahlöðuna og liefði þótt miður ef einliver
hefði rekist þar á mig.
Árin hafa liðið. Vinátta okkar Gísla hefir hald-
ist og þróast. Annað brot úr æfisögu hans býr í
úrjósti mínu, hvort sem ég liefi noklcru sinni tóm til
þess að rita það.