Sumargjöf - 01.01.1908, Síða 64

60
Sumargjöf.
Hvað var það? Líklega brauð. Af því að enginn
af nágrönnum hennar liafði getað eða viljað hlaupa
þetta erindi fyrir hana, varð hún sjálf að fara þessa
kvalaför frá þakherberginu sínu og til bakarans.
Hún hlaut í það minsta að þurfa tvær klukkustund-
ir til þess að fara báðar leiðir — Og hvilík þyrni-
braut!
Eg leit upp á þökin á stóhýsunum. — Þarna
upp þurfti hún þá að staulast. Hvenær skyldi hún
verða komin alla leið upp? Hversu oft mun hún
ekki þurfa að nema staðar stynjandi á þrepunum í
skítugum og dimmum skrúfustiga.
Allir litu við og horfðu á eftir henni: »Veslings
kona«, sagði fólk lágt og hélt svo áfram. Yfirhöfnin
hennar eða öllu heldur tætlurnar af henni löfðu nið-
ur á gangstéttina og gátu tæplega hangið á úttauguð-
um líkamanum.
Og við þessa sjón varð manni einungis ein hugs-
un ljós — — —• — ein liugsun? Nei, heldur þessi
hræðilega, síkveljandi sorg. Ejnnd hinna gömlu, sem
ekki hafa brauðbita ofan í sig, sem engar vonir hafa,
ekkert fé, alls lausir og með dauðann fyrir augum.
Og liugsum við svo um það? Hugsum við svo sem
um bitur tárin í þessum brostnu augum, sem eitt
sinn tindruðu af lífsfjöri?
Það var í annað skifti; ég var einsamall á veið-
um f Normandíinu. Það var hellirigning og ég átli
örðugt með að ösla eftir plógförunum á ökrunum.
Hvert spor, sem ég steig fyltist samstundis með vatni.
Við og við fældist akurliæna, sem hafði kúrt bakvið
hnaus, upp og flaug með erfiðismunum út í regnið
. . . . Skotið dundi, bergmálið var í regnsteypunni