Sumargjöf - 01.01.1908, Blaðsíða 67

Sumargjöf.
63
sáust tvær djúpar holur á grindhoruðum hálsinum..
Hún lá á bakinu, kreisti með höndunum tötrana,
sem lágu ofan á henni, en eklci hafði hún fyr séð
okkur en hún snéri sér á grúfu og reyndi að byrgja
höfuðið í hálminum. Eg hélt um axlirnar á henni,
læknirinn neyddi hana til að opna munninn og sótti
niður í kverkar hennar hvítleitt flykki sem mér sýnd-
ist líkt þurru leðri.
Barninu geklc undir eins betur að anda og það
gat drukkið svo litið. Móðir liafði reist sig upp við
olboga og horfði á okkur: »Er það búið ?« stundi
hún upp.
»Já, það er búið«.
»Ætlið þér svo að skilja okkur aftur einar eftir?«:
Rödd hennar titraði af angist, hræðilegustu angist.
Hún óttaðist einveruna, einstæðingsskapinn í myrkr-
inu og dauðanu, sem hún fann að var í nánd.
»Nei, góða kona«, svaraði ég, »ég bíð hérna
þangað til læknirinn sendir yður vökukonu«. Og svo
snéri ég mér að lækninum og bætti við. »Sendið
þér Mauduit gömlu til hennar; ég skal borga það«.
»Svo skal vera. Ég sendi hana strax til yðar«.
Hann þrýsti hönd mína og fór. Skröltið í vagninum
hans á forarblautum veginum barst til eyrna minna.
— Eg var einsamall eftir hjá þeim dauðvona. —
Hundurinn minn hann Paff liafði lagst niður hjá eld-
stónni, það varð til þess, að mér datt í hug, að dá-
litlar eldsglæður kæmu sér vel fyrir okkur öll. Ég
fór út til að sækja brenni og hálm, og að stundar-
korni liðnu lýsti funandi eldur herbergið upp, alt til
flets barnsins, snm aftur hafði fengið liryglu. Ég sett-
ist og teygði fæturnar upp að arninum. Regnið barði
rúðurnar, vindurinn reif í þakið og þessi stutti snörl-