Blanda - 01.01.1928, Blaðsíða 136

130
Pétur Jakobsson kva'Ö þegar aðra stöku:
Tvíllaust megiÖ þér trúa mér
til þess er eg segi,
allt í burtu ekki fer
illt, þó Pétur deyi.
A einu kveldi sat prófastur fyrir framan húsdyr,
sem hann var vanur. HafÖi hann þá yfir ljóÖ nokk-
ur um kvennfólkið, er honum þóttu vel ort. Pétur
var við og lét litið yfir. Prófastur kvað hann skyldi
þá gera eins vel eða betur. Pétur kvaðst ætla, það
mundu margir gera kunna, þó ekki væri sitt færi.
Fór hann þá yfir í baðstofuenda, og tautaði þar
nokkuð fyrir munni sér um kveldið, en er prófast-
ur var genginn til rekkju, sendi Pétur honurn blað,
og var þessi vísa á rituð:
Hrannar sunnu spök spöng
spila vil eg þér söng,
ef styttast mætti stund löng1) ....
o. s. frv.
Prófastur las vísuna, lét krónu innan í blaðið og
sendi Pétri aptur.
i) Kvæði þetta er prentað i heild sinni í ísl. vikivökum
og vikivakakvæðum Ólafs DavíSssonar, Khöfn 1894, bls.
374—375» og er því ekki endurprentaS hér. Er það í einu
handriti nefnt „dýrðleg langloka Péturs Jakobssonar", er
hann hafi ort á ungdómsárum sínum um jómfrú Þorbjörgu
Stefánsdóttur, þá heimasætu í Presthólum, er síðar giptist
séra Stefáni Scheving. Ekki er höfundarins þar nánar getið.
Hafi Pétur ort kvæði þetta, áður en Þorbjörg giptist, sem
var 1771, hefur hann ekki verið nema 14—15 ára gamall (um
1770), en það getur varla verið, og mun kvæðið því ort síð-
ar (um 1775—1780), nokkru eptir giptingu Þorbjargar, hvort
sem það er við hana tengt eða ekki.