Eimreiðin - 01.01.1947, Blaðsíða 32

12
VESTUR-ÍSLENZK SKÁLDKONA
EIMREIÐIN
Ekki verður móðurætt Guðrúnar nánar rakin liér, en þess skal
aðeins ^getið, að amma hennar, Margrét Sigurðardóttir, var af
Njarðvíkurætt liinni gömlu. Koma þar saman ættir þeirra hjón-
anna, Guðrúnar og Gísla. Ennfremur voru tvær systur Hermanns
í Firði í Mjóafirði formæður þeirra lijóna. Þess má líka geta, að
tvær greinar móðurættarinnar verða raktar til séra Einars í Ey-
dölum.
Það, sem hér hefur verið til tínt, er nóg til að sýna, að ekki
skortir vel gefið fólk í ættum Guðrúnar. En sérstaklega er merki-
legt að sjá, hve margir af afkomendum þeirra bræðra, Asmundar
og Jóns Helgasona, liafa orðið fræðimenn eða góðir rithöfundar.
Hins er og vert að geta, að margt af nánasta fólki Guðrúnar
var liið mannvænlegasta, karlar gervilegir, en kvenfólkið frítt,
og svo var Bergþóra, móðir Guðrúnar, og systir liennar, Ólöf í
Skógargerði. Um þau hjónin, Bergþóru og Finn, má lesa í ÓSni
(1924, XX: 22—25). Þar er þess getið, að Finnur hafi verið
djúphýgginn maður, enda ávallt gegnt trúnaðarstörfum fvrir
sveitunga sína, og hægur í lund. Bergþóra var stórvel greind,
bóklmeigð og skörungur hinn mesti. Þegar ég sá liana síðast,
1930, var hún komin yfir sjötugt, en liélt þó enn andlegu og
líkamlegu atgerfi, og var gaman við liana að ræða.
Auk Guðrúnar áttu þau lijónin tvö börn: Margréti (f. 1881),
sem var elzt þeirra barna, mjög vel gefin, en missti heilsuna upp-
komin, og Helga (f. 1887), sem nú er bóndi á Geirólfsstöðum
eftir foreldra sína.
„Móftir Einars var rangfeðruð. Hinn rétti móðurfaðir Einars var Hallgrímur
í Stóra-Sandfelli — átti hana á sjötugsaldri, og fékk vinnumann þar í sveit-
inni, sem skotinn var í stúlkunni, til að giftast henni og gangast við harn-
inu. Einar vissi þetta sjálfur, því seinast þegar þau töluðust við, hann og
Guðrún, þá spurði hann hana unt móðurætt hennar, og þegar hann heyrði
að hún væri dóttir Bergþóru Helgadóttur á Geirólfsstöðum, þá svaraði hann
Itrosandi út undir eyru: „Já, þá erum við nú hýsna skyld“. Samtalið féll
hrátt niður, því hvort unt sig misskildi hitt. Þetta var sumarið 1927. og
þegar við komuni austur (í Skriðdal) sagði ég Bergþóru frá þessu atviki
svo Guðrún heyrði, og liló þá gainla konan og sagði: „Já, já, við vissuni
svo sem ósköp vel, að móðir Einars var föðursystir okkar, og mamma (þ. e.
Margrét Sigurðardóttir) tók liana sérstaklega að sér og var vel til liennar“.
En seinna sagði Guðrún mér, að hún hefði aldrei skilið til fulls samtöl
þeirra mæðgna um þetta efni, en, eins og gengur um unglinga, aldrei spurt
frekar út í það“.