Eimreiðin - 01.01.1947, Qupperneq 89

EIMREIÐIN
leiiclistin
69
S1IdÓrSdÓttUr %iðfinn Guð-
anna0”'1 hlutVerkum hjónakorn-
fögnuðu h rettUnUm- Áhorfendur
:°rrdavartað
birtust r , -, Vlðburður. er þau
fvrir sn 6lksVÍðÍnu nú og
i stof 31 Um’ þegai' þau tóku Þátt
P«“™n L.ik«i,esina. Gestul.
léku tt- ' °g S°ffia Guðlaugsdóttir
u Kara og Höllu. - Fjórði
4 leiksvG«Ullna WÍðSÍnS fór betur
Htið v nU-nÚ 6n Síðast' er leik-
hinir Synt’ Leikendur voru
lék p ?mU’ nema hvað Jón Aðils
Stenheri P°StUla 1 Stað Þor®teins
Láis p6r áður’ 611 leikstjórinn,
atriðió SSOnl hefur f*rt l°ka-
altarish*1^1 þV1 &ð llk-1ast gamalli
nr van? mÍðtÖflu og tveim-
á leikenHJUm’ 6n 6ngm hreyfinE
þetta tnUnUm nema Jóni> °Ln var
Sjörnsdóttir5' leiVí"’ Al'ndÍS
Jóns á • k kerllnSu> konu
hátt’ m„sSlnn gamla ánægjulega
málá p ****** kímni, óða-
Var að skfpttmælt Vel’ þegar því
heimi t ,ho1 fið er frá þjóðsagna-
sinni farÍS'^rnaS°nar og öðru
iólasvnf ð 1 leikhúsið til að sjá
minnisverða Áeikfélagsins á þessu
er eins n , 'sogu féiagsins,
í innsta l.k°mið 1 annan heim.
sania tn ðh Smu er samt allt af
á hátíðarsvSPUnmð °g 1 hattunum
iegur “tSrr1-Það er gieði-
ieiklistari” bUrður um framfarir
engan að s r*' hér’ að það svíkur
anEu^?oS^Íkeftísjálf-
t>.lóðsagnah*tt l1 fan a lslenzka
Sýnt af góðri' .Hv°rttveggja er
^gaatri list ,la’ ^ köflum
Sýningin ó
lnan þá tið“ famanleiknum »Ég
gladdi man ’ ,fUr Eugene O’Neill
1 mann alveg sérstaklega fyr-
ir framlag hinna yngri leikenda.
A fimmtugasta leikárinu eru ný
nöfn rituð í leikskrána, þegar nöfn
hinna eldri leikenda taka óðum að
hverfa þaðan. Það er ástæða til
að ætla, að unga fólkið standi sig
engu síður en hið eldra, að dæma
eftir sýningum eins og „Ég man
þá tíð“. Auk Róberts Arnfinns-
sonar, sem er ungur maður og
efnilegur leikari, báru hita og
þunga leiksins þau Arndís Björns-
dóttir, Valur Gíslason og Brynj-
ólfur Jóhannesson og leystu sig
af öllum vanda með prýði. Eink-
anlega var Arndís Björnsdóttir
kostuleg, eins nærri tilgangi leiks
og hlutverks og á varð kosið,
kostuleg ungamamma, sí-kvakandi
og sí-vagandi utan um heilan hóp
af ungum og með einn dúnung-
ann á bakinu. Svipbrigðaleikur
Vals Gíslasonar var með ágæt-
um. Brynjólfur Jóhannesson vakti
hrifningu áhorfenda í borðhalds-
atriðinu, þegar Sid frændi kemur
heim nokkuð mikið hífaður — það
atriði allt var áreiðanlega einn
hezti gamanleikur, sem hér hefur
sést. Indriði Waage var leikstjóri
og leysti það starf vel af hendi.
Leiktjöld og búninga sá Sigfús
Halldórsson vel um.
Og svo leyfist mér að lokum að
minnast á Menntaskólaleikinn, sem
að þessu sinni er eftir írskan höf-
und, Lennox Robinson, og að vanda
leikinn af meira fjöri en. kunn-
áttu í listinni af hinum ungu leik-
endum. Með leikkveldi sínu halda
nemendur Menntaskólans æru-
verðri siðvenju við, og þeir gera í
rauninni betur, því það hefur sýnt
sig, að úr léikflokki þeirra hafa
leiksviðinu hér einatt bætzt hinir
nýtustu leikkraftar. L. S.