Eimreiðin - 01.01.1947, Blaðsíða 97

E-UVIREiðxn
F°miR DANSAR. (HlaSbúV 1946).
jj( s laf"r ®r*em sá um útgáfu liókar
111 °® Jóhann Briem teiknað'i
son-' '>, Ua er saU' Jóns Sigurðs-
efi' ' °g *-’run,ltv'igs! er út kom
»■ mi3j„ u. öld og lauk 1885, ný
er^3 *’ me® viðaukum. Yiðaukarnir
og í -St'1 Ur bok Ólafs Davíðssonar
kv-œð'UtSafu l168831'1 er aðeins eitt
Pren ' S6.m ekki hefur áður verið
nð jtUK- bftgafan stendur að því leyti
gerð 1 * fl'nn' fyrrh að aðeins éin
liver ' 'æ<fanna er ker tekin upp og
]yv getið um mismun handri’ta.
ö]]Ui St ntSefandi liafa „soðið upp úr“
það ger®um kvæðanna, „og tekið
Te] Ur hverri’ er skáldlegast þótti“.
vejJ, Verður þetta mikinn galla, jafn-
],afi >0tt. viðurkennt sé, að útgefanda
Sje , tSt ”suðan“ vel. í útgáfu Jóns
dan SSonar og Grundtvigs eru 66
u«nsar í k . ,
B lc i ^CSSan utgáfu eru 78.
allstðru 'i,S8t ,er 3lls 391 blaðsiða’ f
Slnekkl r0h’ Eru fyrst dansarnir,
hver'- <Ra I)rentaðir og rammi um
Uin o 8ÍðU’ kjöldi af heilsíðu mynd-
^irðast °ðrUm minni prýða bókina.
VeJ vjg n'ynibrnar vel gerðar og eiga
tilgerð :,Ul kvæðanna- - Þá kemur
°8 eðl' 1- UanSana’ nPPruna þeirra
iegu ],. Vve®st höfundur að veru-
fyrir] 'l' bafa hyggt á bókmennta-
óprentui>UlU t>ruf' Sigurðar Nordals,
hað B- Um’ og munn flestir telja
an Srnndvöll að hyggja á.
Ritgerð þessi er að vísu stutt, en
furðu miklum fróðleik komið fyrir
í henni. Loks er röð kvæðanna. Það
er mikill ókostur á bókinni (eins og
raunar mörgum öðrum kvæðabók-
um), að upphöf kvæðanna eru ekki
prentuð, því margir kunna upphöfin,
án þess að muna, hvað kvæðið lieitir.
Eg tel það feng fyrir bókmenntir
vorar að fá þessa fallegu og vönduðu
útgáfu, þrátt fyrir þá galla, sem ég
hef leyft mér að benda á. Það er
unun að lesa þenna forna skáldskap,
þar sem víða bregður fyrir ódauð-
legri snilld, bæði alvarlegri og einnig
skemmtilegri lcímni. Þótt margt sé
nú hreytt í hugsunarhætti manna,
síðan þessi kvæði urðu til suður í
löndum og var snarað á vort mál
eða ort um og endursamin hér á
landi, og þótt höfundar þeirra hvíli
nú í gleymdum gröfum og nöfn
þeirra séu löngu gleynnl, þá mun,
eins og útgefandi segir, efni þeirra
halda áfram að „orka á tilfinning-
arnar“, þ. e. hin rómantíska fegurð
dansanna vekja og næra skáldlegar
tilfinningar þeirra, er þá lesa. I
mörgum þeirra er hin sígilda og
æunga hugsun, sem kemur beint frá
því liáleitasta og göfugasta, sem til
er í manninum, vakið af ást, söknuði
og trega:
„Fagurt syngur svanurinn
uin sumarlanga tíð.