Eimreiðin - 01.01.1952, Síða 27

eimreiðin
KVÆÐIÐ UM JÖN ÓTTARSSON
15
Upp í kveldgrátt kraparok
krækti fljótið böðulshöndum.
Gegnum næturhrosta og hregg
heyrðir þú í eyrum gjalla
dauðadæmda hestsins hnegg,
hékk ’ann enn á klettastalla.
Váljóð orti áin tóm
yfir þinni vegaleysu.
— Mikið fár og djöfuldóm
drakkstu í þinni hinztu reisu!
Eitt var framar allri von
eftir þína hrösulgöngu,
að þig skyldi, Öttarsson,
enginn hirða fyrir löngu.
Loksins Blanda bauð þér vist,
bjó þér veizlu hugumþekka:
I hennar vota faðmi fyrst
fékkstu loksins nóg að drekka.
Síðan lagðist sortinn að:
Sögu þinnar enginn getur.
Engan skyldi undra það,
að hún gleymdist, Jónkatetur.
Hún var öll um feikn og fár,
fimbulnótt með seið og grandi,
„roðavetur, undraár"
urðarmánaglætu í landi.