Eimreiðin - 01.01.1952, Síða 35

eimreiðin
ÆSKULINDIN
23
. . . „Vér skulfum af hræðslu um hina ungu mey, að hún, svo
veikgerð sem hún var, mundi eigi fá staðizt, er hún sá, hvað hún
atti í vændum. En hún var hugrökk. Böðlarnir kvöldu hana frá
morgni til kvölds, en urðu að gefast upp; hún dró enn andann.
Hún sagði alltaf þetta og annað ekki: „Ég er kristin. — Vér
aShöfumst ekkert Ijótt á samkomum vorum.“ — Þeir brenndu
hana með logandi kopar allsstaðar þar, sem hún fann sárast til.
Engin kvein, engin kvartan, ekkert kvalaóp leið fram af vörum
hennar. Og það var eins og dögg af himni kældi hinn glóandi
málm. Þá létu þeir hana fyrir óarga dýr, er áður höfðu verið
svelt í búrum. En dýrin snáfuðu frá henni og snertu hana ekki.
Þeir flettu hana klæðum, bundu hana við stólpa og kaghýddu
hana. Þeir reyrðu hana á kross, reistu hann upp og kyntu eld
undir. Hún baðst fyrir. En þeir héldu áfram. Þeir fóru með hana
hvað eftir annað inn i þjóðarleikhúsið, til þess að hún sæi kristna
menn kvalda.
Loks rann upp síðasti leikdagurinn. Þá átti hún að koma fram
a leiksviðið, hún og 15 ára piltur kristinn. Á miðju leiksviði
var reistur blótstallur; þar áttu þau að blóta, en fengust ekki til
þess. Við það varð múgurinn hamslaus. Og þau vóru bæði kvalin.
Pilturinn var öruggur, en hann lézt í pyndingunum.
Blandína var ein eftir, sæl eins og móðir, er séð hefur son
sinn halda sigurinnreið. Þá var hún hýdd, henni var varpað fyrir
villidýr, og hún var sett í glóandi járnstól, vafinn innan í net,
og trylltur graðungur látinn slöngva henni í loft upp hvað eftir
annað. En hún styrkti hugann á hljóðlegri samræðu við ósýni-
legan ástvin og baðst fyrir. Það var eins og hún kenndi enga
vitund til.
„Drepið hana! Drepið hana!“ æptu áhorfendur.
„Vér höfum gert allt, sem í voru valdi stendur!“ grenjaði yfir-
höðullinn upp á móti manngrúanum, froðufellandi af reiði.
„Drepið hana! Drepið hana!“ hrópuðu hinir til baka, óðir af
æsingi.
En Blandína fagra fómaði upp höndum, svo allir þögnuðu,
kallaði og mælti undra hljómmikilli og fagurri röddu: „Ég er
brúður Krists! Þér getiS ekkert mein unniS mér!“ Og augu
hennar leiftruðu og ljómuðu.
Að þessu mæltu var sem fellibylur riði yfir, — hamslaus óp