Eimreiðin - 01.01.1952, Blaðsíða 38

26
ÆSKULINDIN
EIMREIÐIN
mun enginn mig framar augum líta í allri Kordovu!“ Hann
stígur á bak, ríður mikinn, kemur til Toledo; mætir gamalmenni
skammt frá Zucatin. „Hvítskeggur“, segir hann, „fáðu Don Gut-
tiere de Saldana þetta bréf. Ef hann er maður en ekki mús, þá
kemur hann og berst við mig við Almanna-lind. Annarhvor
okkar skal eignast Perluna frá Toledo!“
Og öldungurinn með hvíta skeggið tók við bréfinu og færði
það greifanum frá Saldana, er hann sat að tafli við Perluna frá
Toledo. Greifinn las bréfið, — hólmgönguboðið, og svo hart barði
hann í horðið, að töflurnar hrukku allar um koll. Og hann
sprettur á fætur; heimtar kesju sína og sinn bezta hest. —
Perlan frá Toledo stóð líka upp, skjálfandi eins og asparlauf,
því hún skildi, að hann ætlaði til einvígis. „0, Guttiere! Herra
minn! Don Guttiere de Saldana! Gerðu það fyrir mig, vertu
kyrr, og tefldu meira við mig!“
„Hirð eigi um . . . . ! Ég leik eigi að tafli lengur; ég mun heyja
hildarleik við Almanna-lind.“ Og tár Donnu Áróru de Vargas
máttu eigi aftra honum; því ekkert heftir för riddara, er ríður
til einvígis.
Þá tók Perlan frá Toledo skikkju sína, settist á bak múlasna
sínum, og hélt af stað til Almanna-lindar.
Grasið við lindina er litað blóði. Vatnið í lindinni er líka
rautt. En það er ekki kristins manns blóð, er litar lindarvatnið.
Tuzani svarti er fallinn og liggur flatur á jörðu; kesja Don
Guttieres de Saldana stendur í brjósti hans brotin; blóðið seytlar
í lækjum út frá honum, hríslast um grasið og út i lindina og
litar hana rauða. Hryssa hans, Bera, stendur uppi yfir honum
og grætur; því hún megnar eigi móti örlögum húsbónda síns.
Perlan frá Toledo stigur af baki múlasna sínum. — „Vertu
hughraustur riddari!“ mælti hún. „Þú munt lifa og eignast
serkneska meyju fagra; h'ónd mín kann oð grceSa sár þau, er
riddari minn veitir.“
„0, þú Perlan hvíta!“ mælti hann. „0, þú Perlan fagra!
Kipptu úr brjósti mér kesjubroti þessu, er tætir það í sundur.
Nákalt stálið nístir mig í gegn!“